 |
|
|  Σάββατο 2/12
ΓAΛΛΙΑ
Σε φυλάκιση έξι μηνών καταδικάστηκε ένα "δήθεν θύμα" των επιθέσεων στο Παρίσι-Προσποιήθηκε οτι ηταν θύμα για να πάρει αποζημίωση...
AFP
Ένας άνδρας που είχε υποστηρίξει ότι είχε ζήσει το μακελειό που εκτυλίχθηκε στο Μπατακλάν το 2015 στο Παρίσι, ενώ δεν βρισκόταν καν εκεί τη στιγμή της επίθεσης των τζιχαντιστών, καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 6 μηνών.
Συγκεκριμένα, ο Σεντρίκ Ρεΐ, 29 ετών, καταδικάστηκε από δικαστήριο των Βερσαλλιών, στο νοτιοδυτικό Παρίσι, σε φυλάκιση 2 ετών, εκ των οποίων οι 18 μήνες με αναστολή, για «απόπειρα απάτης» προκειμένου να λάβει την αποζημίωση που έδωσαν οι αρχές στα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων.
Ο νεαρός οδηγός ασθενοφόρου είχε περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια σε ΜΜΕ, τα όσα «ο ίδιος έζησε» στο Μπατακλάν τη νύχτα της 13ης Νοεμβρίου του 2015, κατά τη διάρκεια της επίθεσης της ομάδας των τζιχαντιστών που σκότωσαν 90 νεκρούς.
Βάσει των όσων αφηγήθηκε, εκείνος έπινε ένα ποτό μαζί με δύο φίλους του όταν είδε τους τρομοκράτες. Μια «έγκυος γυναίκα» είχε τότε «δεχθεί τα πυρά που προορίζονταν για εκείνον».
Μετά την επίθεση, ο Ρεΐ είχε ζητήσει να του καταβληθεί η αποζημίωση από το Κρατικό Ταμείο για τη στήριξη των θυμάτων τρομοκρατίας ωστόσο το αίτημά του δεν ικανοποιήθηκε, ελλείψει επαρκών αποδεικτικών στοιχείων.
Ο ίδιος είχε ενταχθεί σε ομάδες επιζώντων των επιθέσεων, είχε κάνει ένα τατουάζ, όπως πολλά από τα θύματα, με τη Μαριάν, το σύμβολο της γαλλικής Δημοκρατίας, μπροστά από το Μπατακλάν.
Έναν χρόνο μετά τα τραγικά γεγονότα, οι ερευνητές με έκπληξη θα αποκάλυπταν ότι δεν είχε ποτέ καταθέσει μήνυση, ενώ αντιλήφθηκαν ότι υπήρχαν σημαντικές ασυνέπειες στη μαρτυρία του. Απέδειξαν επίσης, με τη βοήθεια του στίγματος του κινητού του τηλεφώνου ότι έφθασε στο Μπατακλάν πολλές ώρες μετά τις επιθέσεις.
Τουλάχιστον 7 άνθρωποι καταδικάστηκαν για απόπειρα απάτης ή απάτη μετά τις επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου του 2015 στο Παρίσι και το Σεν Ντενί, που στοίχισαν τη ζωή σε 130 ανθρώπους, ενώ είχαν ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό εκατοντάδων άλλων.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
