 |
|
|  Τρίτη 12/12
Κίνα-Ποδόσφαιρο
Διεθνής προπονητής μαθαίνει ποδόσφαιρο στους νεαρούς Κινέζους
Hihnua
Τον καλύτερο του εαυτό δίνει ένας 36χρονος ισπανός προπονητής ποδοσφαίρου για να κάνει δημοφιλές το άθλημα αυτό στους νέους στην πόλη Γιουχάν της κεντρικής Κίνας. Το 2014 ο Σέρχιο Λεντέσμα Βέρα, πρώην επαγγελματίας προπονητής στη Βαρκελώνη, ήρθε στη Γιουχάν για να εργασθεί ως διεθνής προπονητής σε ακαδημία νεαρών ποδοσφαιριστών. Έχοντας κομμένα σχεδόν γουλί τα μαλλιά του, ο Σέρχιο δείχνει γεμάτος ενέργεια. Πήρε πτυχίο στην αθλητική ψυχολογία το 2009 και εργάστηκε ως προπονητής, αθλητικός δικαστής και επικεφαλής αθλητικών εγκαταστάσεων. Ο Σέρχιο έχει δικές του μοναδικές ιδέες για το πώς να κάνει τα παιδιά να ενδιαφερθούν για το ποδόσφαιρο.
«Στην Ισπανία τα παιδιά αρχίζουν να παίζουν ποδόσφαιρο από την ηλικία των τριών και τεσσάρων ετών. Το άθλημα είναι απαραίτητο για την καθημερινότητά τους», λέει ο Σέρχιο και προσθέτει ότι πήγε στην Κίνα για να τονώσει το ενδιαφέρον των μικρών Κινέζων και να αναδείξει τα ταλέντα.
Το 2014 η Ένωση Ποδοσφαίρου της Γιουχάν καθιέρωσε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα για παιδιά, φέρνοντας δέκα και πλέον διεθνείς προπονητές. Ο Σέρχιο είναι ένας από αυτούς. Μετά τρία χρόνια στη Γιουχάν, ο Ισπανός μπορεί να συντάξει μερικές απλές προτάσεις στα κινεζικά, λέει όμως ότι το θέμα της γλώσσας δεν τον εμπόδισε ποτέ να επικοινωνήσει με τα παιδιά. «Το ποδόσφαιρο είναι η κοινή γλώσσα που μοιραζόμαστε μεταξύ μας. Χρησιμοποιώ δύο πιόνια σκακιού διαφορετικών χρωμάτων για να απεικονίσω τις στρατηγικές και τις τακτικές των παιχνιδιών. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να καταλάβουν εύκολα τι θέλω να τους πω», εξηγεί.
«Στη γρήγορη αλλαγή από την άμυνα στην επίθεση, εάν είσαι περικυκλωμένος από αντιπάλους τι πρέπει να κάνεις;», ο Σέρχιο ρωτά τα παιδιά τα οποία σηκώνουν αμέσως το χέρι για να απαντήσουν. Ωστόσο, ο ισπανός προπονητής εκτιμά ότι δεν αρκεί μόνο η θεωρητική εκπαίδευση. Προκειμένου να διδάξει τα παιδιά πιο αποτελεσματικά, αναλαμβάνει και τον ρόλο του ποδοσφαιριστή και παίζει μαζί τους. Κάθε πρωί φτιάχνει προγράμματα κατάρτισης και το απόγευμα παίζει με τα παιδιά. «Πρόκειται για μικρούς ταλαντούχους που έχουν επιλεχθεί από σχολεία της Γιουχάν. Οι περισσότεροι είναι μεταξύ οκτώ και 15 χρόνων. Το πρωί πηγαίνουν σχολείο και έρχονται το απόγευμα να παίξουν ποδόσφαιρο. Τώρα εκπαιδεύω 20 παιδιά που γεννήθηκαν το 2009», διευκρινίζει. Λαμβάνοντας υπόψη τις ηλικίες τους, ο Σέρχιο χρησιμοποιεί διαφορετικές μεθόδους για να διατηρηθεί το ενδιαφέρον τους για τον αθλητισμό και την εκπαίδευση.
Στις χειμερινές διακοπές θα βάλει τα παιδιά να παίξουν σε αγώνες. «Η συμμετοχή τους σε έναν αγώνα θα τα βοηθήσει να αποκτήσουν εμπειρία και να προοδεύσουν. Έχουν μεγάλες δυνατότητες. Θα είναι τα μελλοντικά αστέρια του ποδοσφαίρου. Ανυπομονώ να δω την εξέλιξή τους!», τονίζει.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
