 |
|
|  Tρίτη 30/1
Ένας αγρότης στο Κόσοβο ονόμασε τον λύκο του "Τραμπ" προς τιμή του Αμερικανού προέδρου
Reuters
Όταν ο Χίσνι Ρέζα, από το Κόσοβο, έκανε πραγματικότητα το όνειρό του και απέκτησε τέσσερις λύκους για να τους φροντίσει και να τους μεγαλώσει, ήξερε ήδη πολύ καλά πώς θα αποκαλούσε τον έναν από αυτούς: τον ονόμασε "Τραμπ".
"Έχω κι άλλους λύκους αλλά αυτός εδώ έχει πολλή ενέργεια σε ό,τι κάνει και είναι πολύ έξυπνος" είπε ο Ρέζα, που δηλώνει "ολιστικός κτηνίατρος" μιλώντας στο πρακτορείο Reuters από το μικρό αγρόκτημά του στο δυτικό Κόσοβο.
Ο Ρέζα, που δεν διστάζει να βάζει το χέρι του στο στόμα των λύκων του, έχει αυτοαναγορευτεί σε "Άλφα Λύκο" και διόρισε τον Τραμπ υπαρχηγό του.
"Θαυμάζω τον (πρόεδρο) Τραμπ, έχει πολλή ενέργεια, δίνει εντολές, είναι θαρραλέος, για αυτό έδωσα το όνομά του στον λύκο μου, επειδή κάνει τα ίδια πράγματα. Δεν κάνει ό,τι και οι άλλοι· έχει το δικό του στυλ και εκτελεί την αποστολή του", εξήγησε.
Στο αγρόκτημα ζουν επίσης κότες, περιστέρια, άλογα, αγελάδες, ένας αετός και παγόνια.
Σε μια δημοσκόπηση της εταιρείας Gallup Internationl αυτόν τον μήνα, με αντικείμενο το πώς βαθμολογούν οι χώρες τις επιδόσεις των Αμερικανών κυβερνητικών αξιωματούχων, το Κόσοβο βρέθηκε στην πρώτη θέση καθώς τρεις στους τέσσερις Κοσοβάρους (ποσοστό 75%) απάντησαν ότι εγκρίνουν την κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ. Η Ουάσινγκτον είναι ο ισχυρότερος πολιτικός και οικονομικός σύμμαχος του Κοσόβου.
Πολλοί άνθρωποι στο Κόσοβο ονόμασαν τα παιδιά τους "Κλίντον" σε ένδειξη σεβασμού προς τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον πόλεμο του 1999 και την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της περιοχής από τη Σεβία. Στην πρωτεύουσα Πρίστινα μία λεωφόρος φέρει το όνομα του Κλίντον και μια άλλη αυτό του διαδόχου του στον Λευκό Οίκο, του Τζορτζ Ου. Μπους.
"Οι ΗΠΑ ήταν ο μεγαλύτερος υποστηρικτής κατά τον πόλεμο (...) δεν έχω άλλον τρόπο να ευχαριστήσω στις ΗΠΑ από το να ονομάσω τον λύκο μου Τραμπ. Θεωρώ τον Τραμπ λύκο και τον λύκο μου τον βλέπω ως Τραμπ", κατέληξε ο Ρέζα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
