 |
|
|  Σάββατο Ωρα 9.06πμ
----------------------------------------
ΗΠΑ
----------------------------------------
Πέντε πρώην κρατούμενοι στο Γκουαντάναμο ζητούν αποζημίωση για τα βασανιστήρια που υπέστησαν στη φυλακή
----------------------------------------
ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ.-(Ξένα Πρακτορεία)
Πέντε πρώην κρατούμενοι στη φυλακή του Γκουαντάναμο, που κατάγονται από την Τουρκία, το Ουζμπεκιστάν και την Αλγερία, προσέφυγαν σε αμερικανικό δικαστήριο και ζητούν αποζημίωση για την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους κατά τα χρόνια που παρέμειναν φυλακισμένοι χωρίς να τους ασκηθεί ποτέ δίωξη.
Οι πέντε άνδρες, που είχαν κρατηθεί από δύο έως τέσσερα χρόνια, αρχικά στις φυλακές της Κανταχάρ ή του Μπάγκραμ, στο Αφγανιστάν, και κατόπιν μεταφέρθηκαν στο Γκουαντάναμο, δεν χαρακτηρίστηκαν ποτέ "μαχητές του εχθρού". Αφέθηκαν ελεύθεροι μεταξύ 2003-06 και τους επιτράπηκε να εγκατασταθούν στην Τουρκία ή την Αλβανία.
"Από την πρώτη επαφή τους με τους Αμερικανούς στρατιώτες και ανακριτές, οι κ.κ. Τσελίγκογκους, Σεν, Μερτ, Χάσαμ και Μουχάμαντ υπέστησαν σωματική, ψυχική και θρησκευτική κακοποίηση από τους στρατιωτικούς ή και από πολίτες που ήταν υπό τις διαταγές του υπουργείου Άμυνας", υποστήριξε ο δικηγόρος τους, Ράσελ Κόεν. Υπέστησαν "κάθε είδους σωματικά και ψυχικά βασανιστήρια, μια απάνθρωπη και υποτιμητική συμπεριφορά κατά την ανάκρισή τους", όπως στέρηση ύπνου, παρατεταμένη απομόνωση ή έκθεση σε ακραίες θερμοκρασίες, εξηγεί στην προσφυγή που κατέθεσε στο ομοσπονδιακό δικαστήριο της Ουάσινγκτον. Μάλιστα τρεις από αυτούς, μολονότι υπήρχε δικαστική απόφαση που έκρινε ότι δεν είναι "μαχητές του εχθρού", έμειναν για άλλα δύο χρόνια στο Γκουαντάναμο όπου, μεταξύ άλλων τους κατάσχεσαν και τα Κοράνια τους.
"Οι ενέργειες αυτές καθοδηγούνταν από προσωπικό μίσος", υποστήριξε ο δικηγόρος που ζητά να αποζημιωθούν οι πελάτες του από την αμερικανική κυβέρνηση και ιδίως από τον πρώην υπουργό Άμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
