 |
|
|  Tετάρτη 4/7
Διεθνείς μπίζνες
Το Κατάρ συμφώνησε να αγοράσει το εμβληματικό ξενοδοχείο Plaza της Νέας Υόρκης έναντι 600 εκατ. δολαρίων
Reuters
Το μικρό αλλά ζάμπλουτο κράτος του Κατάρ συμφώνησε να αγοράσει ένα από τα πιο εμβληματικά κτίρια της Νέας Υόρκης, το ξενοδοχείο Plaza, έναντι περίπου 600 εκατ. δολαρίων, προσθέτοντας στο χαρτοφυλάκιο του ένα πολυτελές ακίνητο που κάποτε άνηκε στον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ.
Η κρατική εταιρία επενδύσεων χαρτοφυλακίου του Κατάρ Katara Holding αποκτά την πλήρη κυριότητα του ξενοδοχείου, περιλαμβανομένου ποσοστού 75% του ινδικού επιχειρηματικού ομίλου Sahara India Pariwar, δήλωσε στο Reuters πηγή με γνώση της συμφωνίας που θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία της.
Την τελευταία δεκαετία, το Κατάρ αγοράζει γνωστά ξενοδοχεία και πολυτελή ακίνητα στη Δύση, στο πλαίσιο της προσπάθειας του κρατικού επενδυτικού του ταμείου να διαφοροποιήσει τις πηγές εσόδων του πέραν των εξαγωγών αερίου και πετρελαίου. Το Κατάρ, ο μεγαλύτερος παγκοσμίως εξαγωγέας υγροποιημένου φυσικού αερίου, έχει ήδη στην κατοχή του γνωστά ξενοδοχεία όπως το Savoy και το Connaught στο Λονδίνο. Το επενδυτικό του ταμείο, το Qatar Investment Authority (QIA), έχει ήδη επενδύσει σε μεγάλες εταιρίες της Δύσης, όπως η αυτοκινητοβιομηχανία Volkswagen και ο μεταλλευτικός γίγαντας Glencore.
Ο ρυθμός των επενδύσεων του Κατάρ στο εξωτερικό αναμενόταν να επιβραδυνθεί εν μέσω κρίσης στον Κόλπο αφού οι γείτονες του – η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Αίγυπτος και το Μπαχρέιν – επέβαλαν οικονομικές κυρώσεις στη Ντόχα επειδή θεώρησαν ότι στήριζε την τρομοκρατία.
Το Κατάρ αρνείται τις κατηγορίες και υποστηρίζει ότι το οικονομικό εμπάργκο είναι μια προσπάθεια υπονόμευσης της κυριαρχίας του. Το Κατάρ χρειάστηκε να διοχετεύσει δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια στην οικονομία του, αλλά τους τελευταίους μήνες ανακοίνωσε ότι ο αντίκτυπος του εμπάργκο αμβλύνθηκε, κάτι που του επέτρεψε να ξεκινήσει και πάλι τις μεγάλης κλίμακας επενδύσεις στο εξωτερικό, περιλαμβανομένης και της αγοράς ποσοστού στη ρωσική πετρελαϊκή βιομηχανία Rosneft.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
