 |
|
|  Kυριακή 15/7
΄Αρθρο
Κύπρος-Πίσω από τις λέξεις μας: Γιατί «πράσινη γραμμή» και όχι «συρματόπλεγμα του αίσχους»;
Γράφει η Δήμητρα Ποντοπόρου
ekirikas.com
Την ονόμασαν πράσινη γραμμή. Είναι το συρματόπλεγμα που χωρίζει την κατεχόμενη από την ελεύθερη Κύπρο. Η πράσινη γραμμή.
Οχι κόκκινη του αίματος και της απαγόρευσης. Πράσινη. Το χρώμα της ειρήνης και της γαλήνης. Και της ελπίδας. Που όμως αυτοί που τη χάραξαν, δε θέλουν να την εκπληρώσουν.
Η ντροπή του ΟΗΕ και το αίσχος της διεθνούς κοινότητας. Η κατάληψη της Βόρειας Κύπρου από την Τουρκία παραμένει μη αναστρέψιμη. Και δεν έχουν καν λάβει τιμωρητικά μέτρα εναντίον της, ούτε έθεσαν εμπάργκο στην Τουρκία, όπως συχνά αποφασίζουν να κάνουν οι μεγάλες δυνάμεις, για να τιμωρήσουν εισβολές.
Συρματόπλεγμα του αίσχους θά πρεπε να λέγεται
Η πράσινη γραμμή. Στη Γραμματική λέγεται ευφημισμός. Στην πραγματικότητα είναι ειρωνεία, κοροϊδία. Στην ουσία τεράστιο λάθος της διεθνούς κοινότητας η ενίσχυση της ακόρεστης τουρκικής επεκτατικής πολιτικής.
Λίγα μόλις χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης η Τουρκία ξεκίνησε να ροκανίζει εδάφη πέραν των καθορισμένων συνόρων της, με βιαιοπραγίες να καταλύει τις ορισμένες αυτονομίες, να εγείρει διεκδικήσεις, να παραβιάζει την εδαφική κυριαρχία και τα χωρικά ύδατα των γειτόνων της, να εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία για να εισβάλλει σε γειτονικά εδάφη. Ξεκάθαρη και συνεπής πολιτική.
Πράσινη γραμμή. «Και ποιος να ήταν τάχα που έδωσε στο συρματόπλεγμα αυτό το οικολογικό όνομα που θυμίζει την Green Peace;» γράφει ο Χριστόφορος Μηλιώνης, Κύπριος λογοτέχνης, που είχε εργαστεί ως φιλόλογος στο Γυμνάσιο Αρρένων της Αμμοχώστου (1960-1964), στο έργο του «Συρματόπλεγμα του αίσχους». Σήμερα η πράσινη γραμμή έχει γίνει τουριστική ατραξιόν, όπως ήταν κάποτε το τείχος που χώριζε το Ανατολικό από το Δυτικό Βερολίνο. Εκείνο όμως το είχαν ονομάσει «τείχος του αίσχους» και όχι «πράσινο τείχος».
«Υποθέτω πως ήταν κάποιος εκπρόσωπος του OΗΕ, από κείνους που ρητόρευαν για το «τείχος του αίσχους», συνεχίζει ο λογοτέχνης. «Κρατώ ακόμη στο συρτάρι μου ένα από τα άλμπουμ που μας στέλνανε να τα μοιράσουμε στους μαθητές της Αμμοχώστου: παιδικές ζωγραφιές για το ‘μοιρασμένο Βερολίνο’. Ενα παιδικό χέρι που τεντώνεται κάτω από το συρματόπλεγμα, για να πιάσει την μπάλα, στην άλλη μεριά. Τα μοιράζαμε και τους μιλούσαμε με θέρμη για τα δικαιώματα των παιδιών, για τα αισθήματα των ανθρώπων που δεν μπαίνουν σε συρματοπλέγματα, για την ειρήνη, που ήταν καιρός ν’ ανθίσει. Τι να πω τώρα στους μαθητές μου, που τα μάτια τους με συνοδεύουν; Τι να του πω του Γιωργή; Τι να πω και του Χαμπή; «Το τείχος του αίσχους έπεσε, δάσκαλε», μου λέει. «Τι θα γένει με το συρματόπλεγμα;» Και βάζει κόκκινα βέλη που στάζουν αίμα, ολόγυρα στη ζωγραφιά του, να δείχνουν κατά την Αμμόχωστο».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
