 |
|
|  Τρίτη 17/7
Τού Κόσμου τα παράξενα
Πώς ένα ψάρι για ενυδρείο κατέληξε να πωλείται 300.000$!
National Geographic,perierga.gr
Τα ασιατικά ψάρια arowana είναι τα πιο ακριβά ψάρια ενυδρείου στον κόσμο, όπως αποκαλύπτει και σε πρόσφατο άρθρο του το National Geographic.
Αν και ακούγεται παράδοξο, το συγκεκριμένο είδος ψαριού συχνά μεταφέρεται με τη συνοδεία ένοπλων φρουρών.
Πρόκειται για ένα τροπικό ψάρι γλυκού νερού από τη νοτιοανατολική Ασία που αναπτύσσεται σε βάθη τριών μέτρων στο φυσικό περιβάλλον. Το μέγεθός του δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο αλλά αποτελεί έναν… σκληρό θηρευτή που χρονολογείται από την εποχή των δεινοσαύρων. Έχει ασημί και κόκκινα χρώματα στα λέπια του και χαρακτηριστικό γνώρισμά του αποτελούν τα μουστάκια που προεξέχουν από το κάτω μέρος του στόματός του. Αυτό το χαρακτηριστικό θυμίζει τους παραδοσιακούς δράκους της Κίνας που κυκλοφορούν κατά τη διάρκεια της Πρωτοχρονιάς σε διάφορες παρελάσεις. Η ομοιότητα αυτή του ψαριού με τους δράκους, που κατά την παράδοση φέρνουν καλή τύχη και ευημερία, το καθιστά περιζήτητο ως ψάρι ενυδρείου.
Στη δεκαετία του 1970, όταν η διεθνής κοινότητα άρχισε να οργανώνεται συστηματικά γύρω από την ιδέα της προστασίας των απειλούμενων ειδών, υπήρξε μια ροπή στο να απαγορευτεί το εμπόριο κάθε είδους που θεωρείτο υπό απειλή. Πριν από αυτή την κίνηση της διεθνούς κοινότητας, το arowana ήταν απλά ένα συνηθισμένο ψάρι ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα, που οι άνθρωποι θα μπορούσαν να απολαύσουν σε ένα τυπικό γεύμα τους. Δεν θεωρείτο ούτε καν ιδιαίτερης γευστικής αξίας. Ωστόσο, η αργή αναπαραγωγή του το έκανε να καταλήξει στον κατάλογο προστατευόμενων ειδών και να απαγορευτεί το εμπόριό του. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια αντίληψη περί σπανιότητας και να καταλήξει ένα «κερδοφόρο» εμπόρευμα.
Σε έναν διεθνή διαγωνισμό ψαριών, όπου θυμίζει λίγο αντίστοιχους διαγωνισμούς με σκύλους, έκαναν την εμφάνισή τους σπάνια είδη ψαριών, συμπεριλαμβανομένου και του arowana, τα οποία προστατεύονταν από ένοπλους φύλακες, για να αποτραπεί μια ενδεχόμενη δηλητηρίαση στις δεξαμενές που είχαν τοποθετηθεί, στο πλαίσιο του διαγωνισμού. Η υψηλότερη τιμή που έχει φτάσει η αγορά του arowana, όπως επιβεβαιώνει και το National Geographic, είναι $ 300.000.
Σήμερα, λοιπόν έχοντας μετατρέψει το εμπόριο του συγκεκριμένου ψαριού σε μια κερδοφόρα επιχείρηση, έμποροι στη νοτιοανατολική Ασία, παράγουν τα ψάρια σε μέρη που θυμίζουν φυλακές υψίστης ασφάλειας με τσιμεντένια τοιχώματα προστατευμένα από σκύλους, παρατηρητήρια και συρματοπλέγματα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
