 |
|
|  Παρασκευή 24/8
΄Αρθρο
ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΡΓΑ
————————
Είναι θέμα τύχης!
————————
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
Λάρισα
Η ΠΤΩΣΗ της οδοφέφυρας την Τρίτη στη Γένοβα, με τη νέα τραγωδία να αφήνει δεκάδες νεκρούς και πολλούς τραυματίες, όπως και εκατομμύρια σαστισμένους τηλεθεατές στον κόσμο, δημιουργεί για μια ακόμα φορά, θολές σκέψεις, ανησυχία και δικαιολογημένους φόβους σε εκατομμύρια πολίτες σε Ελλάδα και εξωτερικό.
ΤΑ ΑΘΩΑ θύματα που προκύπτουν από τέτοιες απρόβλεπτες καταστάσεις, κάθε λίγο και λιγάκι πολλαπλασιάζονται και όσοι βιώνουν τέτοιες τραγωδίες και καταφέρνουν από τύχη να σωθούν, δεν ξεχνούν ποτέ τον εφιάλτη, δεν λησμονούν ποτέ από τι γλύτωσαν. Η πτώση της οδοφέφυρας στη Γένοβα, η οποία κατασκευάσθηκε την δεκαετία του 60, όπως και η αλλοίωση γηρασμένων από τον χρόνο δημοσίων έργων, φέρνουν στην επιφάνεια το θέμα της συντήρησης και της δημόσιας ασφάλειας, που στην χώρα μας σε μικρό βαθμό ή και καθόλου δυστυχώς δεν υφίσταται.
ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ αν πρέπει να αισθάνομαι ασφαλής, κάθε που διασχίζω με το αυτοκίνητο τις αμέτρητες γέφυρες, ράμπες και γεφυράκια, τσιμεντένια φρεάτια και πάσης φύσεως πρόχειρα τεχνικά έργα του επαρχιακού οδικού δικτύου της χώρας, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι, σπανίως (ή καθόλου) συντηρούνται. Διέρχομαι όμως, αφήνοντας την σκέψη πίσω, ίσως έως ότου καταλήξω... κορνιζωμένη φωτογραφία σε εικονοστάσι στη στροφή κάποιου δρόμου...
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ συμφορά που έπληξε την χώρα με τα απανωτά υπέρογκα δανεικά των μνημονίων, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για «σπατάλες» σε συντηρήσεις έργων και τέτοιες πολυτέλειες(!), με αποτέλεσμα τα ανταποδοτικά τέλη των φόρων που εισπράττονται «για το καλό μας», μόνο προστασία να μην παρέχουν, ούτε ασφάλεια να εγγυώνται στις μετακινήσεις του πληθυσμού. Το επαρχιακό δίκτυο σχεδόν εγκαταλείφθηκε για χάρη των μεγάλων έργων οδοποιίας των ιδιωτικών συμφερόντων (διόδια κάθε 50 χιλιόμετρα) και όπου γίνεται κάποια συντήρησή του αυτό συμβαίνει κάτω από το βάρος της απειλής ποινικών ευθυνών για τραυματισμούς από τροχαία ατυχήματα.
ΟΤΑΝ πέφτουν λοιπόν γέφυρες στην Ιταλία, στην χώρα που η δημόσια διοίκηση και η κρατική φροντίδα την καθιστούν πρότυπο παγκοσμίως, στην Ελλάδα θα πρέπει σοβαρά να ανησυχούμε. Ή καλύτερα να καρδιοχτυπούμε κάθε που περνάμε από έργα που παραδόθηκαν πριν μισό αιώνα!
ΕΙΝΑΙ γεγονός ότι στον τομέα της πρόληψης και της ασφάλειας στην δύσμοιρη πατρίδα μας, υστερούμε. Η παρανομία στην δόμηση μέσα στις πόλεις όσο και στην ύπαιθρο καλά κρατεί και βάζει σε κίνδυνο την ζωή μας. Μαρκίζες και μπαλκόνια στον αέρα, ξεχαρβαλωμένα μάρμαρα στηθαίων και σοβάδες κρέμονται πάνω από το κεφάλι μας, κεραίες τηλεόρασης, ένα ολόκληρο δάσος στις ταράτσες των πολυκατοικιών, έτοιμες να πέσουν από δυνατό αέρα στα πεζοδρόμια με απρόβλεπτες συνέπειες, γλάστρες, απλώστρες κλπ. απειλούν σοβαρά την ζωή μας. Όλο αυτό έχει να κάνει και με τον δείκτη αυτοπροστασίας που ως λαός τον κρατάμε πολύ χαμηλά.
ΟΣΟ για τα δημόσια έργα, ακόμα και αν διαβεβαιώνουν οι υπηρεσίες, κανείς δεν πιστεύει ότι με την πάροδο των δεκαετιών, ελέγχεται επαρκώς η σταθερότητα και η ασφάλεια τους. Εκείνο πάντως που παρηγορεί είναι ότι σ´αυτά τα μεγάλα και πολυδάπανα έργα, έπεσαν τόσα πολλά τσιμέντα ώστε να ανεβάσουν κόστος και κέρδη οι γνωστές εργολαβίες. Θα μπορούσε κανείς συμπερασματικά για την ασφάλειά μας, να πει, «ας προσέχουμε», όμως καλύτερα ότι ... είναι «θέμα τύχης»!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
