 |
|
|  Πέμπτη 6/9
Στρατοδικείο στο Νότιο Σουδάν καταδίκασε δέκα στρατιωτικούς για βιασμούς και έναν φόνο, στη διάρκεια επίθεσής τους σε ξενοδοχείο
Reuters
Στρατοδικείο του Νότιου Σουδάν καταδίκασε σήμερα δέκα στρατιώτες για τον βιασμό ξένων εργαζόμενων σε οργανώσεις αρωγής και τον φόνο ενός δημοσιογράφου κατά την επίθεσή τους σε ξενοδοχείο της Τζούμπα το 2016, ενώ ζήτησε από την κυβέρνηση να δώσει αποζημίωση στα θύματα.
Η επίθεση στο Terrain Hotel στην πρωτεύουσα του Νότιου Σουδάν ήταν μια από τις χειρότερες εναντίον αλλοδαπών εργαζόμενων σε οργανώσεις αρωγής από το 2013, οπότε η χώρα βυθίστηκε στον εμφύλιο. Σημειώθηκε στις 11 Ιουλίου 2016 αφού τα στρατεύματα του προέδρου Σάλβα Κιρ κέρδισαν έπειτα από μάχες που διήρκησαν τρεις ημέρες τις αντίπαλες δυνάμεις, πιστές στον πρώην αντιπρόεδρο Ρικ Μάκαρ.
Αυτόπτες μάρτυρες δήλωσαν ότι η επίθεση των ενόπλων στο ξενοδοχείο Terrain διήρκησε ώρες. Οι ένοικοι του ξενοδοχείου πήραν τηλέφωνο τους κυανόκρανους του ΟΗΕ που βρίσκονταν λιγότερο από δύο χιλιόμετρα μακριά, όμως κανείς δεν πήγε να τους βοηθήσει.
Εξαιτίας του συμβάντος αυτού αποπέμφθηκε ο επικεφαλής της αποστολής του ΟΗΕ, ο Κενυάτης υποστράτηγος Τζόνσον Μόγκοα Κιμάνι Οντιέκι.
Περιγράφοντας την επίθεση ο διευθυντής του ξενοδοχείου Μάικ Γούντγουορντ δήλωσε ότι «50 με 100» στρατιώτες έφτασαν εκεί το απόγευμα της 11ης Ιουλίου και άρχισαν να το λεηλατούν μία ώρα αργότερα.
«Πέντε γυναίκες που εργάζονταν σε οργανώσεις αρωγής έπεσαν θύμα βιασμού. Ο Τζον Γκάτλουακ δέχθηκε πυροβολισμούς στις 18:15», πρόσθεσε αναφερόμενος στον Νοτιοσουδανό δημοσιογράφο που φονεύθηκε. Ένας Αμερικανός τραυματίστηκε στο πόδι.
Μεταξύ των θυμάτων βιασμού ήταν μια Αμερικανίδα, μία Ιταλίδα και μία Ολλανδέζα.
Για την επίθεση δικάζονταν έντεκα στρατιώτες, όμως ένας εξ αυτών αθωώθηκε εξαιτίας της έλλειψης στοιχείων εναντίον του. Οι υπόλοιποι δέκα καταδικάστηκαν σε ποινές από επτά χρόνια φυλάκιση έως ισόβια.
Το δικαστήριο αποφάσισε ότι η κυβέρνηση πρέπει να καταβάλει αποζημίωση 4.000 δολαρίων σε κάθε θύμα βιασμού. Επίσης θα πρέπει να δώσει 51 ζώα φάρμας στους συγγενείς του δημοσιογράφου που σκοτώθηκε στην επίθεση.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
