 |
|
|  Τετάρτη 12/9
Στον απόηχο του θανάτου της Sinead
McNamara, της 20χρονης Αυστραλής στην Κεφαλλονιά....
...Πρώην εργαζόμενες σε superyacht αποκαλύπτουν τη σκοτεινή πλευρά της «glamorous» δουλειάς τους
Daily Telegraph,Daily Mail,neoskosmos.com
Στον απόηχο του θανάτου της Sinead McNamara, της 20χρονης Αυστραλής η οποία βρέθηκε κρεμασμένη πάνω στο υπερπολυτελές γιοτ Mayan Queen IV του Μεξικανού δισεκατομμυριούχου Alberto Bailleres στην Κεφαλονιά, οι λεπτομέρειες σχετικά με τις συνθήκες δουλειάς των πανέμορφων κοριτσιών που απασχολούνται στα χλιδάτα superyacht απασχολούν εκτενώς τα διεθνή ΜΜΕ.
Τους μήνες πριν από τον θάνατό της, το εντυπωσιακό μοντέλο έδειχνε να απολαμβάνει μια αξιοζήλευτη ζωή, ταξιδεύοντας με το υπέροχο σκάφος αξίας 190 εκατομμυρίων δολαρίων από νησί σε νησί, ως υπάλληλος ενός από τους πλουσιότερους άνδρες στον κόσμο.
Πίσω όμως από τις glamorous αναρτήσεις στα social media βρίσκεται μια σκοτεινή πραγματικότητα, όπου η χρήση ναρκωτικών αποτελεί καθημερινότητα, οι επαφές με ιερόδουλες υπόθεση ρουτίνας και οι εξαντλητικές συνθήκες εργασίας κανόνα και όχι εξαίρεση!
Πρώην εργαζόμενες σε superyacht μίλησαν για την εμπειρία τους στο επάγγελμα της hostess και περιέγραψαν τους λόγους που τις οδήγησαν να το εγκαταλείψουν.
Η Αυστραλή hostess Sarah Begbie «έβαλε πλώρη» για το λαμπερό lifestyle της superyacht stewardess το 2014, όταν το αγόρι της την πρότεινε στην εταιρεία ενοικίασης πολυτελών σκαφών που εργαζόταν και ο ίδιος. Ξεκινώντας την δουλειά της, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι στα σκάφη αυτά θα επικρατούσαν συνθήκες «γαλέρας», με την ίδια να δουλεύει εξαντλητικά ωράρια και να κοιμάται σε μια καμπίνα που έμοιαζε με «κελί φυλακής».
Όπως αποκαλύπτει στην Daily Mail, το μεγαλύτερο διάλειμμα που της επιτρεπόταν κατά το 16ωρο που δούλευε καθημερινά ήταν δύο λεπτά, ενώ ήταν υποχρεωμένη να ικανοποιεί τα καπρίτσια των πελατών ακόμα και μέσα στη μαύρη νύχτα.
Μεταξύ των καθηκόντων της ήταν να κρατά πεντακάθαρα τα δωμάτια των πλούσιων επιβατών, που συχνά έφταναν τα 16, καθώς και να τους σερβίρει ποτά και φαγητά οποιαδήποτε στιγμή το επιθυμούσαν.
«Συνήθως, έπιανα δουλειά στις 6 το πρωί και δεν πήγαινα για ύπνο παρά αργά το βράδυ, μετά απ;o 16-18 ώρες. Σε όλη τη διάρκεια της ημέρας δεν μου επιτρεπόταν ούτε να καθίσω σε καρέκλα παραπάνω από δύο λεπτά», αναφέρει χαρακτηριστικά η Begbie. Περιγράφοντας δε την καμπίνα της, υπογραμμίζει ότι το δωμάτιο έμοιαζε με ντουλάπι δεν είχε αρκετό χώρο ούτε για να αλλάξει ρούχα.
H Madeleine Meister άρχισε να εργάζεται σε superyacht για να μπορεί να κάνει ταξίδια στη Μεσόγειο. Η εργατικότητά της και η αφοσίωσή της την έκανα να ξεχωρίσει και σύντομα πήρε προαγωγή ως chief stewardess σε μια «πλωτή βίλα» πέντε αστέρων που νοικιαζόταν για 1 εκατομμύριο δολάρια την εβδομάδα.
Μιλώντας η ίδια για τα δύσκολα χρόνια της δουλειάς της ως επικεφαλής των hostess, η νεαρή κοπέλα εξηγεί ότι δεν υπήρχε ίχνος προσωπικού χρόνου. Οι βάρδιές της διαρκούσαν τουλάχιστον 16 ώρες, ενώ τα σαββατοκύριακα ήταν ακόμα πιο εξαντλητικά.
Μια άλλη hostess, η Katy McGregor περιγράφει στην Daily Telegraph πώς οι πελάτες της την ξυπνούσαν στις 3 τα ξημερώματα ζητώντας της να τους σερβίρει ποτά, γνωρίζοντας φυσικά ότι θα έπρεπε να σηκωθεί δύο ώρες αργότερα για να τους ετοιμάσει το πλούσιο πρωινό τους. Τις ελάχιστες ώρες που είχε για να κοιμηθεί, στριμωχνόταν με συναδέλφους της σε μια μικροσκοπική καμπίνα, όπου σε έπιανε κλειστοφοβία.
Μια κοινή εμπειρία που περιγράφουν οι κοπέλες ήταν οι αυστηροί περιορισμοί που τους επιβάλλονταν σχετικά με το βάρος τους. Στην περίπτωση που κάποια από τις κοπέλες έπαιρνε κιλά, απολυόταν με συνοπτικές διαδικασίες, αφού οι εταιρείες ενοικίασης των υπερπολυτελών σκαφών περιμένουν όλες οι υπάλληλοί τους να μοιάζουν με μοντέλα.
Μια άλλη οδηγία που δινόταν στις κοπέλες ήταν να υπομένουν χωρίς αντιδράσεις το πολλές φορές χυδαίο φλερτ των πελατών και να κάνουν τα στραβά μάτια όταν ανέβαιναν κρυφά στο σκάφος ιερόδουλες.
Την ίδια στάση έπρεπε να κρατάνε φυσικά και όταν αντίκριζαν τους πλούσιους επιβάτες του σκάφους να κάνουν χρήση ναρκωτικών μπροστά στα μάτια τους, κάτι που φυσικά γινόταν πολύ συχνά.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
