 |
|
|  Tρίτη 13/11
΄Αρθρο
Με τον ...παπά
ή τον δεσπότη;
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
Λάρισα
ΒΡΕ μανία με τις συμφωνίες αυτό το παιδί... Και μπορεί με τους Σκοπιανούς (και τους εσωτερικούς αντιπάλους του) να τα βολεύει, με τους παπάδες όμως δεν πρόκειται να βγάλει άκρη ούτε ...στον αιώνα τον άπαντα - όπως λέει και ο λαός. Διότι, ξέρεις τι είναι να τα βάζεις με τον ιερό κλήρο την σήμερον ημέρα, που οι ναοί κατακλύζονται από πιστούς, αναζητώντας την ελπίδα στους μαύρους και άραχνους καιρούς που διανύουμε; Σαν να πέφτεις από γκρεμό σε βράχο είναι. Όπως να συγκρουστείς με τρένο οδηγώντας μοτοσυκλέτα! Δεν γλυτώσεις με τίποτα έτσι και τα έβαλες με τον ιερό κλήρο! Μαύρο φίδι που σε έφαγε!
ΝΑ, για παράδειγμα, ο Κοσμάς ο γείτονας. Που έχει και τον φούρνο στην περιοχή. Της εκκλησίας, όλη η οικογένεια. Όχι μόνο κάθε Κυριακή, σχεδόν καθημερινά. Εχθές τσακώθηκε με την γυναίκα του. Μωρή της λέει, με ποιούς είσαι; Με την αρχιεπισκοπή, τους δεσποτάδες, ή με τους ιερείς, τους παπάδες; Με τον αχιεπίσκοπο απαντάει, ότι λέει η ιερά σύνοδος, είμαι. Με ποιόν λες να είμαι, με τον άθεο τον Τσίπρα; Καλά, την ξαναρωτά εκείνος, αλλά οι παπάδες, ο ιερός κλήρος δεν είναι με αυτούς, διαφωνούν οι ιερείς με τον αρχιεπίσκοπο. Είσαι με τους παπάδες ή δεν είσαι; Είμαι του λέει με νεύρα και σιγουριά. Αυτοί όμως δεν συμφωνούν με τους δεσποτάδες, θα βγουν στους δρόμους τώρα -επιμένει εκείνος. Αει παράτα μας - εκείνη - κι εσύ με τους άθεους είσαι! Και νάσου ήρθε ο καβγάς...
ΕΙΝΑΙ αλήθεια ότι, μετά την συνάντηση του αρχιεπισκόπου με τον πρωθυπουργό και την ανακοίνωση των συμφωνηθέντων τους, άνω κάτω έγιναν οι σχέσεις εκκλησίας και κράτους. Ή καλύτερα, μπήκε μικρόβιο (συριζαίικο) στους κόλπους της εκκλησίας της Ελλάδας, διαχωρίζοντας για πρώτη φορά την ομοουσία σύνδεση των τριών συντελεστών της. Της ιεραρχίας, του ιερού κλήρου και του θρησκευόμενου ποιμνίου.
Εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Τι είναι αυτό που θα διαρραγεί από την ψήφιση και την υλοποίηση της πολιτικο -εκκλησιαστικής συμφωνίας; Μα, τι άλλο; Ο σταθερότερος πυλώνας της συνοχής του ελληνικού έθνους, δηλαδή η ίδια η ορθόδοξη κοινωνία. Και με τέτοιες συμφωνίες, μπορεί σήμερα να μην κατεβαίνουν εικόνες από σχολεία, δικαστικές αίθουσες και δημόσια κτίρια, ούτε να αφαιρούνται οι σταυροί από τις σημαίες, σε λίγα χρόνια όμως, όταν εξαιτίας της ενδοεκκλησιαστικής διαφωνίας θα αρχίσουν να πέφτουν πάλι αυγά στους επιτάφιους, όλες οι αξίες της ορθόδοξης εκκλησίας μας αλλά και τα ιερά σύμβολα, σαφώς (τουλάχιστον) θα κινδυνέψουν...
ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ λοιπόν με διχασμό το μόνο πράγμα που λειτουργούσε ανέκαθεν σωστά στην χώρα, η κοινωνία της εκκλησίας. Τώρα με όλο αυτό το παρασκήνιο και τις κόντρες πολιτικών και ιερωμένων (γέμισαν τα τηλεοπτικά παράθυρα μητροπολίτες με αγωνιστική διάθεση και κληρικούς που δηλώνουν πως θα βγουν στα κάγκελα αν τους πετάξουν με πονηριά έξω από το δημόσιο) γίνεται μια, ακόμα μεγαλύτερη ζημιά. Μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα τα φλέγοντα μεγάλα εθνικά θέματα. Σκοπιανό, τουρκική απειλή και τελευταία το θέμα της Αλβανίας.
ΓΙΑ τον αρχιεπίσκοπο και πολλούς μητροπολίτες, μπορεί να μοιάζει καλοπροαίρετη η συμφωνία με τον πρωθυπουργό. Για άλλους όμως, μπορεί να είναι ο «δούρειος ίππος» μιας (αριστερίζουσας) κυβέρνησης, που στόχο έχει να αλώσει το κάστρο της ορθοδοξίας στην Ελλάδα. Είθε για την κυβέρνηση και για το καλό του τόπου, να μην χρειαστεί να δοκιμάσει την δυναμική του ιερού κλήρου στην παρούσα φάση μιας δύσκολης κατάστασης που περνά η χώρα και οι Έλληνες. Καιροί ού μενετοί για τέτοιους διχασμούς...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
