 |
|
|  Τρίτη 13/11
Υγεία
Η παχυσαρκία αυξάνει τον κίνδυνο κατάθλιψης στις γυναίκες
"International Journal of Epidemiology",ΑΠΕ-ΜΠΕ
Τα παραπανίσια κιλά μπορούν να «πυροδοτήσουν» κατάθλιψη, σύμφωνα με μια νέα βρετανο-αυστραλιανή επιστημονική μελέτη, η οποία δείχνει ότι η σχέση ανάμεσα στην παχυσαρκία και στην κατάθλιψη είναι εξίσου ψυχολογική όσο και βιολογική.
Διαπιστώθηκε, επίσης, ότι η σχέση παχυσαρκίας-κατάθλιψης ισχύει περισσότερο στις γυναίκες από ό,τι στους άνδρες, πιθανώς επειδή οι πρώτες είναι πιο ευαίσθητες για την εικόνα του σώματός τους.
Προηγούμενες μελέτες έχουν βρει ότι οι παχύσαρκοι είναι πιθανότερο να εκδηλώσουν κατάθλιψη, αλλά έως τώρα ήταν ασαφές αν το έξτρα βάρος οδηγεί σε κατάθλιψη ή το αντίστροφο, δηλαδή αν η κατάθλιψη ευνοεί την αύξηση του βάρους. Η νέα έρευνα - η μεγαλύτερη του είδους της μέχρι σήμερα- δείχνει ότι ισχύει κατά βάση το πρώτο, δηλαδή ο μεγαλύτερος δείκτης μάζας σώματος (ΔΜΣ) μπορεί να προκαλέσει κατάθλιψη.
Οι ερευνητές, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο διεθνές περιοδικό επιδημιολογίας "International Journal of Epidemiology", σύμφωνα με τη βρετανική «Γκάρντιαν», ανέλυσαν στοιχεία για περίπου 292.000 άτομα ηλικίας 37 έως 73 ετών, από τους οποίους σχεδόν οι 49.000 είχαν κατάθλιψη. Οι επιστήμονες εστίασαν σε 73 παραλλαγές γονιδίων που συνδέονται με μεγαλύτερο ΔΜΣ και σε 14 γονιδιακές παραλλαγές που συνδέονται με υψηλότερο ποσοστό λίπους στο σώμα.
Διαπιστώθηκε ότι γενικότερα οι άνθρωποι με μεγαλύτερο ΔΜΣ, άρα και μεγαλύτερο βάρος, ήταν πιθανότερο να είναι καταθλιπτικοί. Επίσης ειδικότερα οι άνθρωποι με γενετική προδιάθεση για παχυσαρκία είχαν μεγαλύτερη πιθανότητα κατάθλιψης. Για κάθε αύξηση του ΔΜΣ κατά 4,7 μονάδες, η πιθανότητα κατάθλιψης αύξανε κατά 18%, ενώ ειδικά στις γυναίκες κατά 23%.
Οι επιστήμονες επεσήμαναν ότι ασφαλώς πολλοί άλλοι παράγοντες, πέρα από τα παραπανίσια κιλά, μπορούν να συμβάλουν στην εκδήλωση κατάθλιψης, αλλά τόνισαν ότι το να έχει κάποιος κανονικό βάρος, μειώνει τις πιθανότητες να νιώσει κατάθλιψη - ιδίως αν πρόκειται για γυναίκα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
