 |
|
|  Τετάρτη 5/12
Ομογένεια-ΗΠΑ
Βραβευτηκε στην Ουάσιγκτον ο Ελληνοαμερικανός, Αλέξανδρος Γεωργιάδης, από την Κάρπαθο,για την δράση του κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Στρατιωτικές τιμές και η μετά θάνατον μεγαλύτερη διάκριση ήρωα απονεμήθηκαν στον Ελληνοαμερικανό από την Κάρπαθο Αλέξανδρο Γεωργιάδη. Στην τελετή βράβευσης που πραγματοποιήθηκε στο Νational Memorial βετεράνων του Β´Παγκοσμίου Πολέμου στην Ουάσιγκτον, στο πλαίσιο του εορτασμού του «Όχι» από το ίδρυμα «Oxi Day», η πρέσβης και ιστορικός της Υπηρεσίας Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου του υπουργείου Εξωτερικών Φωτεινή Τομαή και συγγραφέας του βιβλίου «Kωδικός Γκάντερ- Ο άνδρας που σημάδεψε το τέλος του πολέμου» μίλησε για την πρόσφρα και τη δράση του ήρωα. Ειδικότερα, η κ. Τομαή υπογράμμισε πως χωρίς τη δράση του Αλέξανδρου Γεωργιάδη που μπόρεσε να σταματήσει την τροφοδοσία πρώτων υλών από την Τουρκία στον ¶ξονα, ο πόλεμος θα συνεχιζόταν άγνωστο για πόσο ακόμα και με ακόμα πιό άγνωστο αποτέλεσμα.
Το βραβείο, σε γεμάτη συγκίνηση ατμόσφαιρα με την ανάκρουση των εθνικών ύμνων Ελλάδας και ΗΠΑ, παρέλαβε ο μεγαλύτερος γιος του Αλέξανδρου Γεωργιάδη, δικηγόρος στο Πιτσμπουργκ, Πίτερ Γεωργιάδης (Peter Georgiades).
Την τελετή παρακολούθησαν Αμερικανοί στρατιωτικοί και στρατιωτικοί ακόλουθοι ξένων κρατών, διαπιστευμένοι στην Ουάσιγκτον και πρέσβεις πολλών κρατών.
Κατά την ίδια τελετή, ο ομογενής Μάικλ Τζόνσον (Michael Johnson) έλαβε το βραβείο 2018 «Jaharis Service» και ο 97χρονος υποναύαρχος, Θεόδωρος Λυμπεράκης, ο οποίος, ως αξιωματκός του ΠΝ, πολέμησε μαζί με τα αμερικανικά στρατεύματα κατά την ιστορική μάχη της «D-Day».
Για τον Αλέξανδρο Γεωργιάδη τόνισε η κ. Τομαή, συγγραφέας του βιβλίου «Κωδικός Γκάντερ», στο οποίο «ξαναζωνταντεύει» τη δράση του Ελληνοαμερικανού Αλέξανδρου Γεωργιάδη.
«Ο Αλέξανδρος Γεωργιάδης δεν ήταν παρά ένας παράνομος μετανάστης όταν έφτασε με το υπερωκεάνιο "Θεμιστοκλής" τον παγωμένο Φεβρουάριο του 1918 στην Αμερική. Χωρίς λεφτά και δουλειά, χωρίς κάποιος να τον περιμένει, αλλά με όνειρα πολλά να σπουδάσει, να γίνει κάποιος και να κάνει περήφανους τους δικούς του πίσω στο νησί του, την Κάρπαθο, που στέναζε όπως όλα τα Δωδεκάνησα κάτω από την ιταλική μπότα, ο Αλέξανδρος πείνασε κι έκανε κάθε είδους χειρωνακτική δουλειά μέχρις ότου καταφέρει να εισαχθεί στο περίφημο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο Κάρνεγκι του Πίτσμπουργκ, όπου σπούδασε μηχανολόγος – ηλεκτρολόγος, ανακάλυψε τη λάμπα φθορίου και άνοιξε βιοτεχνία φωτιστικών. Το 1940 έλαβε την αμερικανική υπηκοότητα και στρατολογήθηκε από τις Μυστικές Υπηρεσίες των ΗΠΑ. Με ελληνικό διπλωματικό διαβατήριο τοποθετήθηκε με εντολή του Συμμαχικού Γραφείου στο Κάιρο από την κυβέρνηση Τσουδερού στο ελληνικό προξενείο Αδριανουπόλεως και μέσω Έβρου, μπόρεσε να έλθει σε επαφή με το ΕΑΜ Έβρου, να φέρει σε επαφή τον ΕΛΑΣ με τους Αμερικανούς σαμποτέρ της Chicago Mission και να επιτύχει με την ανατίναξη των γεφυρών στο Σβίλενγκραντ και την Αλεξανδρούπολη τη διακοπή τροφοδοσίας του Χίτλερ με πρώτες ύλες που του έστελνε η επιτηδείως ουδέτερη Τουρκία. Έτσι, εκεί που απέτυχαν οι ¶γγλοι και η Ιντέλλιτζενς, πέτυχαν οι Αμερικανοί χάρις στον Γεωργιάδη.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
