 |
|
|  Σάββατο 22/12
Γιαλίτζα Απαρίσιο: Η Ινδιάνα από το Μεξικό που γοήτευσε το Χόλιγουντ
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Η Γιαλίτζα Απαρίσιο δεν είχε πάει για κάστινγκ, μόνο συνόδευε την αδελφή της. Νάτην σήμερα στις οθόνες ολόκληρου του κόσμου, πρωταγωνίστρια του «Roma», της τελευταίας ταινίας του Αλφόνσο Κουαρόν, που έχει ήδη τον Χρυσό Λέοντα της Βενετίας και οδεύει προς τα Οσκαρ.
«Δεν είναι κάτι που ήθελα πραγματικά ή ονειρευόμουν», λέει η νεαρή μεξικάνα ηθοποιός, Ινδιάνα, ταπεινής καταγωγής. «Οταν προέρχεσαι από τέτοιο περιβάλλον και καταγωγή, ούτε που σου περνάει από το μυαλό να γίνεις ηθοποιός, να μπεις σε αυτόν τον κόσμο που μοιάζει με όνειρο», εξηγεί.
Η Γιαλίτζα Απαρίσιο, που μόλις έκλεισε τα 26 της χρόνια, είχε πάρει το πτυχίο της δασκάλας και έψαχνε δουλειά, όταν την ανακάλυψε ο Αλφόνσο Κουαρόν.
Μετά το «Gravity», το οποίο κέρδισε επτά Οσκαρ το 2014, ο μεξικανός σκηνοθέτης ήθελε να καταπιαστεί με ένα πολύ πιο προσωπικό σχέδιο, την διαδρομή δύο γυναικών που σημάδεψαν την παιδική του ηλικία.
Η Κλέο είναι η ινδιάνα υπηρέτρια που μένει έγκυος από την πρώτη της σεξουαλική σχέση (Γιαλίτζα Απαρίσιο) και η σενιόρα Σοφία είναι η μητέρα του σκηνοθέτη (Μαρίνα ντε Ταβίρα) που ο άντρας της την εγκαταλείπει για μία άλλη γυναίκα. Θα κάνουν τις διαδρομές τους στις ταραγμένες μέρες που περνά το Μεξικό στις αρχές της δεκαετίας του '70.
Η μητέρα της Γιαλίτζα Απαρίσιο την μεγάλωσε μόνη της σε μία κωμόπολη της Οαχάκα. Εργαζόταν ως υπηρέτρια, πράγμα που επέτρεψε στην νεαρή γυναίκα να γνωρίσει από κοντά τις πολύπλοκες σχέσεις που συνδέουν τους υπηρέτες με τα αφεντικά τους.
«Στο γύρισμα, έζησα σκηνές που μου έφεραν προσωπικές μνήμες, όπως η ανάγκη του προσώπου που υποδύομαι να προστατεύει τα παιδιά, να τα προστατεύει από τις καταστάσεις για να μην υποφέρουν», λέει.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
