 |
|
|  Δευτέρα 14/1
Αφαιρέθηκαν λόγω ρατσιστικών δηλώσεων οι τιμητικοί τίτλοι από τον Aμερικανό νομπελίστα,Τζέιμς Γουάτσον
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Παρά την προχωρημένη ηλικία του των 91 ετών, το «ιερό τέρας» της βιολογίας, ο Αμερικανός Τζέιμς Γουάτσον, ο οποίος πήρε το Νόμπελ Ιατρικής του 1962 -μαζί με τους Βρετανούς Φράνσις Κρικ και Μόρις Γουίλκινς- για την ανακάλυψη το 1953 της δομής (διπλής έλικας) του μορίου της ζωής, του DNA, υπέστη την ταπεινωτική αφαίρεση των επιστημονικών τιμητικών τίτλων του από το ερευνητικό Ινστιτούτο στο οποίο εργάστηκε για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες, εξαιτίας επαναλαμβανόμενων δηλώσεων του που θεωρήθηκαν ρατσιστικές.
Το Εργαστήριο Cold Spring Harbor της Νέας Υόρκης ανακοίνωσε ότι ανακαλεί από τον Γουάτσον τους τίτλους του ομότιμου πρύτανη, ομότιμου καθηγητή και επίτιμου μέλους του διοικητικού συμβουλίου του ερευνητικού κέντρου. Ο Γουάτσον είχε διατελέσει διευθυντής του Εργαστηρίου το 1968, πρόεδρος το 1994 και πρύτανης το 2004.
Ο Γουάτσον είχε αρχικά υποχρεωθεί να παραιτηθεί από το ινστιτούτο το 2007 (κρατώντας όμως τότε τους τιμητικούς τίτλους του), όταν είχε δηλώσει στη βρετανική εφημερίδα «Τάιμς του Λονδίνου» ότι οι άνθρωποι αφρικανικής καταγωγής έχουν χαμηλότερη νοημοσύνη, κάτι που οφείλεται σε γονιδιακές διαφορές, μια ανισότητα που, όπως είπε, επιβεβαιώνεται και από όσους έχουν μαύρους εργαζόμενους. Η ρατσιστική αυτή δήλωση τον είχε γενικότερα απομονώσει από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα, με αποτέλεσμα να φθάσει στο σημείο να πουλήσει και το χρυσό μετάλλιο του Νόμπελ το 2014.
Όμως σε ένα πρόσφατο αμερικανικό ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο του (American Masters: Decoding Watson), όταν ρωτήθηκε κατά πόσο έχει στο μεταξύ έχει αλλάξει τις απόψεις του, απάντησε πώς αυτές παραμένουν οι ίδιες. Αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και οδήγησε στην αφαίρεση και των τιμητικών τίτλων του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
