 |
|
|  Παρασκευή 18/1
Καραβάνι μεταναστών από την Ονδούρα προσεγγίζει το Μεξικό και κάποιες μικρές ομάδες του έχουν ήδη περάσει τα σύνορα
AFP,AΠΕ-ΜΠΕ
Το καραβάνι των 1.000 έως 2.000 μεταναστών, μεταξύ των οποίων ολόκληρες οικογένειες, από την Ονδούρα που αναχώρησε στις αρχές της εβδομάδας για να γλιτώσει από την ανέχεια και τη βία στη χώρα αυτή πλησίαζε χθες Πέμπτη το βράδυ το Μεξικό και κάποιες μικρές ομάδες του έχουν αρχίσει ήδη να περνούν τα σύνορα, σύμφωνα με δημοσιογράφους του AFP.
Το "Καραβάνι της 15ης Ιανουαρίου" αναχώρησε χθες το πρωί από την πρωτεύουσα της Γουατεμάλας αφού πέρασε τη νύχτα σε χώρους του Οίκου του Μετανάστη, που ανήκει στην Καθολική Εκκλησία, όπως και του δημόσιου Πανεπιστημίου Σαν Κάρλος.
Περίπου 200 Ονδουριανοί διέσχισαν τα σύνορα με το Μεξικό χθες το βράδυ και έδειξαν τα αναγνωριστικά τους έγγραφα στις υπηρεσίες που είναι αρμόδιες για τη μετανάστευση προκειμένου να λάβουν ειδική άδεια σε διάστημα έως και πέντε ημερών.
"Το Μεξικό αποφάσισε να δώσει μια κάρτα επισκέπτη για ανθρωπιστικούς λόγους σε όλους όσοι εισέλθουν και δείξουν τα αναγνωριστικά τους έγγραφα", δήλωσε ο Εκτόρ Ούγο Αλεμάν, διευθυντής των υπηρεσιών μετανάστευσης.
Η κάρτα αυτή, η οποία ανανεώνεται, επιτρέπει την παραμονή των μεταναστών για ένα έτος στο Μεξικό, όπως και την αναζήτηση εργασίας στη χώρα αυτή και την παροχή υπηρεσιών υγείας και εκπαίδευσης από τις δημόσιες υπηρεσίες της.
Μεταξύ των μεταναστών του καραβανιού αυτού από την Ονδούρα είναι διάχυτη η δυσαρέσκεια απέναντι στους πολιτικούς της χώρας τους. "Όλοι οι πολιτικοί της Ονδούρας είναι κλέφτες, όλοι: οι βουλευτές, οι δήμαρχοι, οι πρόεδροι!", διαμαρτυρήθηκε ο 52χρονος χωρικός Χενάρο Ερνάντες. "Και αυτός ο πρόεδρος (ο Χουάν Ορλάντο Ερνάντες) είναι ο μεγαλύτερος κλέφτης από όλους", πρόσθεσε ο χωρικός, κατηγορώντας τον ότι αυτός αποτελεί την αιτία της απελπιστικής κατάστασης που τον οδήγησε να πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει τη χώρα του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
