 |
|
|  Κυριακή 27/1
Η Ελλάδα που αγαπάμε και θέλουμε...
Κομμωτήριο στο κέντρο της Αθήνας δημιουργεί θέσεις εργασίας για πρόσφυγες!!
ΑΠΕ-ΜΠΕ/Κείμενο Μαρία Κουζινοπούλου
Στην είσοδο του κομμωτηρίου Layali η επιγραφή με το όνομα της επιχείρησης δεν έχει τοποθετηθεί ακόμα. Εξάλλου άνοιξε μόλις πριν από τρεις ημέρες. Ωστόσο, ήδη το επισκέπτονται πολλοί πελάτες εξαιτίας του σκεπτικού με το οποίο λειτουργεί: να δώσει δουλειά σε πρόσφυγες.
Το κομμωτήριο, που βρίσκεται στην οδό Πιπίνου 78, στο κέντρο της Αθήνας, λειτουργεί ως μέρος της Κοινωνικής Συνεταιριστικής Επιχείρησης «Layali project», που έχει ως στόχο της να δημιουργήσει θέσεις εργασίας για πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο, οι οποίοι ζουν στην Ελλάδα.
«Η ιδέα πίσω από το πρότζεκτ είναι ότι έχουν έρθει πολλοί πρόσφυγες στην Ελλάδα που είναι δύσκολο να δουλέψουν νόμιμα. Θέλουμε να βγουν οι πρόσφυγες από τη μαύρη εργασία και την εκμετάλλευση. Υπάρχουν δουλειές στην Ελλάδα, αλλά σε συγκεκριμένους τομείς: την ομορφιά, τον τουρισμό και τη γεωργία. Η ιδέα της κοινωνικής επιχείρησης λοιπόν είναι ότι κάνεις καλές πράξεις, αλλά και οι υπηρεσίες που παρέχονται είναι ίδιες με ένα οποιοδήποτε άλλο κομμωτήριο» εξηγεί η Μαρίνα Λιάκη, υπεύθυνη του πρότζεκτ και της ΜΚΟ Zaatar, που βρίσκεται πίσω από αυτό.
Η 29χρονη Μαρίνα γεννήθηκε στο Παρίσι από πατέρα Έλληνα και μητέρα Γαλλίδα και ήρθε στην Ελλάδα πριν από τρία χρόνια. Για δύο χρόνια δούλεψε στη Γαλλική πρεσβεία και έπειτα αποφάσισε να δημιουργήσει μια μη κυβερνητική οργάνωση. Όπως μας λέει, βίωσε και εκείνη το ρατσισμό εξαιτίας της ξενικής προφοράς της. «Έχω ακούσει ρατσιστικά σχόλια ενώ δυσκολεύτηκα ακόμα και να νοικιάσω σπίτι», θυμάται.
Για τη δημιουργία του κομμωτηρίου, στην περιοχή του Άγιου Παντελεήμονα, η Μαρίνα και οι συνεργάτες της βασίστηκαν στις δωρεές φίλων και τη δουλειά εθελοντών. Ο χώρος, τα έπιπλα και ο εξοπλισμός παραχωρήθηκαν αφιλοκερδώς και εθελοντές έβαψαν και καθάρισαν το χώρο. Τον τοίχο του κομμωτηρίου διακόσμησε ένας εθελοντής με ένα πολύχρωμο παγώνι, καθώς και τη λέξη Λαγιάλι γραμμένη με αραβική καλλιγραφία. Λαγιάλι σημαίνει «οι νύχτες μου» και, όπως εξηγεί η Μαρίνα, είναι μια έκφραση που αποπνέει νοσταλγία.
Η επιχείρηση έχει πάρει προς το παρόν άδεια μόνο για κομμωτική, αλλά σύντομα θα προστεθούν και υπηρεσίες μανικιούρ και πεντικιούρ.
Το κομμωτήριο απασχολεί σήμερα έναν κομμωτή, τον Μανάσεφ, ο οποίος σε υποδέχεται στο χώρο με ένα πλατύ χαμόγελο. Είναι τέτοια η αισιοδοξία και η θετική ενέργεια που αποπνέει, που δεν σε παραπέμπουν στις δυσκολίες που έχει περάσει. Ο 23χρονος κομμωτής από το Πακιστάν ζει τα τελευταία δύο χρόνια στην Ελλάδα. Έχει κάνει αίτηση ασύλου και περιμένει να τον καλέσουν για συνέντευξη. Δεν ήθελε να φύγει από το σπίτι του, εξομολογείται , αλλά προβλήματα με την οικογένειά του τον οδήγησαν στην απόφαση αυτή. Ήθελε εξάλλου να σπουδάσει σχέδιο μόδας, αλλά η οικογένειά του δεν του το επέτρεψε.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
