 |
|
|  Σάββατο 16/2
Ο Ντόναλντ Τραμπ θαυμάζει τον...εαυτό του!
Μου αξίζει το Νόμπελ Ειρήνης αλλά... δεν θα μου το δώσουν
Reuters,ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ θεωρεί ότι του αξίζει το Νόμπελ Ειρήνης για το έργο που έχει επιτελέσει στη Βόρεια Κορέα και τη Συρία, όμως παραπονέθηκε ότι πιθανότατα δεν πρόκειται ποτέ να του γίνει αυτή η τιμή.
Ο Αμερικανός πρόεδρος ολοκλήρωσε μια συνέντευξη Τύπου επί παντός επιστητού στον Κήπο των Ρόδων του Λευκού Οίκου, εκφράζοντας το παράπονό του επειδή ο προκάτοχός του, ο Μπαράκ Ομπάμα, κέρδισε το Νόμπελ Ειρήνης το 2009, λίγους μήνες αφότου ανέλαβε τα καθήκοντά του.
"Το έδωσαν στον Ομπάμα. Δεν ήξερε ούτε καν γιατί το κέρδισε. Ήταν (πρόεδρος) για περίπου 15 δευτερόλεπτα και πήρε το Νόμπελ. Είπε: Ω, γιατί το κέρδισα;" σχολίασε ειρωνικά ο Τραμπ και πρόσθεσε: "Εγώ, πιθανότατα δεν θα το πάρω ποτέ".
Ο Τραμπ ισχυρίστηκε ότι έσωσε 3 εκατομμύρια ανθρώπους στην ανταρτοκρατούμενη επαρχία Ιντλίμπ της Συρίας αφού προειδοποίησε τη Ρωσία, το Ιράν και τη συριακή κυβέρνηση για μια σχεδιαζόμενη επίθεση. "Κανείς δεν μιλάει για αυτό", είπε.
Σύμφωνα με τον Αμερικανό πρόεδρο, ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας Σίνζο Άμπε του έδωσε "το ωραιότερο αντίγραφο" μιας πεντασέλιδης επιστολής με την οποία τον προτείνει για το Νόμπελ Ειρήνης επειδή ξεκίνησε συνομιλίες με τη Βόρεια Κορέα. "Ξέρετε γιατί; Επειδή πετούσαν ρουκέτες και πύραυλοι πάνω από την Ιαπωνία. Τώρα, ξαφνικά, αισθάνονται ωραία. Αισθάνονται ασφαλείς. Εγώ το έκανα αυτό", συνέχισε, εξηγώντας ότι η κυβέρνηση του Ομπάμα "δεν θα μπορούσε να το κάνει".
Ο Λευκός Οίκος δεν έκανε κανένα σχόλιο σχετικά με τον ισχυρισμό του Τραμπ ότι ο Άμπε τον πρότεινε για το Νόμπελ Ειρήνης. Ένας εκπρόσωπος της ιαπωνικής πρεσβείας είπε ότι δεν έχει καμία πληροφορία για μια τέτοια επιστολή.
Πέρσι τον Απρίλιο, ο πρόεδρος της Νότιας Κορέας Μουν Τζε-Ιν είπε ότι αξίζει το Νόμπελ στον Τραμπ για τις προσπάθειες που κατέβαλε να διαπραγματευτεί τον τερματισμό του πυρηνικού προγράμματος της Βόρειας Κορέας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
