 |
|
|  Τρίτη 19/2
ΕΦΥΓΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ-ΣΥΜΒΟΛΟ
Απεβίωσε στα 95 του ο ναύτης του "φιλιού της Τάιμς Σκουέρ", της φωτογραφίας-του τέλους του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου
AFP,AΠΕ-ΜΠΕ
Ο ναύτης που αγκαλιάζει και φιλά με πάθος μια νεαρή γυναίκα στην Τάιμς Σκουέρ, μόλις ανακοινώθηκε η λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1945 –ένα φιλί που πέρασε στην αθανασία μέσα από μια φωτογραφία που έκανε τον γύρο του κόσμου– έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 95 ετών, όπως ανακοίνωσε η οικογένειά του.
Ο Τζορτζ Μεντόσα πέθανε μετά από μια πτώση που είχε τη νύχτα στο σπίτι του στο Μίντλεταουν, όπου ζούσε με τη σύζυγό του, όπως ανέφερε η κόρη του στην τοπική εφημερίδα Providence Journal.
Η Γκρέτα Ζίμερ Φρίντμαν, η γυναίκα που φίλησε μέσα στον ενθουσιασμό του ο Μεντόσα, πέθανε το 2016 σε ηλικία 92 ετών.
Όλος ο κόσμος χρειάστηκε να περιμένει μέχρι το 2012, όταν κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τον τίτλο "Το φιλί του ναύτη: το μυστήριο πίσω από τη φωτογραφία-σύμβολο του τέλους του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου", για να μάθει την ταυτότητα των δύο πρωταγωνιστών. Το φιλί αυτό, που αποθανάτισε ο φωτορεπόρτερ Άλφρεντ Άιζενστατ στις 14 Αυγούστου 1945, όταν ανακοινώθηκε η παράδοση της Ιαπωνίας, έγινε το σύμβολο της ειρήνης.
Η Γκρέτα Ζίμερ Φρίντμαν, που τότε ήταν 21 ετών και εργαζόταν ως βοηθός οδοντιάτρου, εικονίζεται στη φωτογραφία στην αγκαλιά ενός ναύτη του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ, που, τρελός από χαρά, την φιλά με πάθος στο στόμα, μέσα στη μέση του δρόμου.
Σε αντίθεση με ό,τι θα πίστευαν οι περισσότεροι, οι δυο νέοι δεν γνωρίζονταν πριν από αυτή τη στιγμή που χαράχτηκε ανεξίτητλα στη μνήμη όλων χάρη στη φωτογραφία του Άιζενστατ.
"Δεν είμαι σίγουρη ότι ήταν πραγματικά ένα φιλί (...) ήταν απλώς κάποιος που γιόρταζε" το τέλος του πολέμου, είχε δηλώσει το 2005 η ίδια η Φρίντμαν σε μια συνέντευξη για το Ιστορικό Αρχείο των Βετεράνων. "Δεν ήταν μια ρομαντική στιγμή. Ήταν μόνο κάτι για να γιορτάσουμε το τέλος του πολέμου", εξήγησε, προσθέτοντας ότο ο Τζορτζ Μεντόσα δεν της είπε ούτε μια λέξη πριν να την σφίξει στην αγκαλιά του.
"Δεν επέλεξα να με φιλήσουν. Αυτός ο άνδρας ήρθε απλώς και με αγκάλιασε, με άρπαξε", είπε.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
