 |
|
|  Kυριακή 9/6
ΠΡΟΣΩΠΑ
Ρόμπερτ Χάμπεκ: Ο πολύτεκνος συγγραφέας που έφτασε να διεκδικεί την καγκελαρία στην Γερμανία
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Θα μπορούσε να είναι το θέμα ενός ανάλαφρου μυθιστορήματος ή το σενάριο μιας ταινίας blockbuster: ένας αντισυμβατικός συγγραφέας ζει μια βουκολική ζωή στη βόρεια Γερμανία μέχρι που εισβάλλει στη ζωή του η πολιτική και γίνεται αναπάντεχα ένας επιτυχημένος πολιτικός. Αυτό τυχαίνει να είναι και το σενάριο της ζωής του Ρόμπερτ Χάμπεκ, του συμπροέδρου των Πρασίνων στη Γερμανία (Die Gruenen), του κόμματος που έδειξε την τεράστια δυναμική του στις πρόσφατες Ευρωεκλογές και που όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις το εμφανίζουν στην δεύτερη, ακόμη και στην πρώτη θέση, στην πρόθεση ψήφου.
Ο 49χρονος Χάμπεκ έγινε πρωτοσέλιδο στις αρχές του χρόνου όταν βρέθηκε στο στόχαστρο ενός χάκερ. Εξοργίστηκε σε τέτοιο βαθμό που έκλεισε τους λογαριασμούς του στο Facebook και στο Twitter. Τι είχε συμβεί; Ένας 20χρονος χομπίστας χάκερ υπέκλεψε προσωπικά δεδομένα του Χάμπεκ --διεύθυνση, αριθμούς τηλεφώνων και άλλα προσωπικά στοιχεία-- μαζί με τα προσωπικά δεδομένα εκατοντάδων άλλων πολιτικών και διασημοτήτων. Το θέμα πήρε μεγάλη δημοσιότητα και ο ένοχος ομολόγησε την πράξη του.
Ο Χάμπεκ είπε ότι εγκαταλείπει το Twitter και το Facebook, όχι μόνο επειδή οι ιστότοποι είναι τοξικοί, αλλά επειδή και ο ίδιος δεν μπορεί να αυτοπεριοριστεί --στις αρχές του χρόνου και πάλι δέχτηκε επικρίσεις επειδή ανακοίνωσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι το κόμμα του θα μετέτρεπε το ανατολικό κρατίδιο της Θουριγγίας σε ένα «ανοιχτό, ελεύθερο, φιλελεύθερο και δημοκρατικό κρατίδιο».
Πολλοί έσπευσαν να επισημάνουν ότι ειδικά το συγκεκριμένο κρατίδιο διαθέτει, αν όχι όλα, τα περισσότερα από αυτά τα χαρακτηριστικά. Και δεν ήταν μόνο αυτό το faux pas του Χάμπεκ.
Είχε προηγηθεί άλλη δήλωσή του στα social media όταν είχε χαιρετίσει «την επιστροφή της δημοκρατίας» στη Βαυαρία…έπειτα από δημοκρατικές εκλογές.
«Μια φορά επιτρέπεται το λάθος, αλλά όχι δύο φορές το ίδιο λάθος. Πρέπει να υπάρχουν επιπτώσεις», έγραψε ο ίδιος εξηγώντας την απόφασή του να διακόψει τις σχέσεις του με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Τα γερμανικά ΜΜΕ του αποδίδουν διάφορους χαρακτηρισμούς. Τον αποκαλούν συχνά «νέο Γιόσκα Φίσερ» ή «παιδί της φύσης».
Είναι ιδιαίτερα επικοινωνιακός και απλός, δεν διστάζει να φωτογραφηθεί χωρίς παπούτσια περπατώντας στην παραλία ή με γαλότσες μέσα στις λάσπες. Χαμογελαστός σχεδόν πάντα θα μπορούσε άνετα να είναι ηθοποιός του Χόλιγουντ.
Έχοντας βαρεθεί την πολιτική του αδράνεια και την ρουτίνα της ζωής στην ύπαιθρο το 2002 πήγε σε μια συνάντηση της τοπικής οργάνωσης των Πρασίνων και όπως ο ίδιος λέει επέστρεψε στο σπίτι του ως πρόεδρος.
Εκείνη την εποχή εργαζόταν ως καθηγητής φιλοσοφίας και ζούσε στο Φλένσμπουργκ, μια πόλη της βόρειας Γερμανίας στις ακτές της Βαλτικής. Μαζί με την σύζυγό του Αντρεα Πάλουτς, επίσης συγγραφέα, είχαν --φαινομενικά-- την τέλεια ζωή γράφοντας από κοινού μυθιστορήματα και παιδικά βιβλία και μεγαλώνοντας τα τέσσερα παιδιά τους στα λιβάδια του κρατιδίου Σλέσβιγκ-Χόλσταϊν, του βορειότερου της Γερμανίας που συνορεύει με την Δανία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
