 |
|
|  Πέμπτη 4/7
ΦΡΙΚΗ ΣΤΗΝ ΛΙΒΥΗ
Οι εγκλωβισμένοι μετανάστες λιμοκτονούν, βασανίζονται, πεθαίνουν από αρρώστιες και τώρα από βομβαρδισμούς
AFP,AΠΕ-ΜΠΕ
Υποσιτισμός, απαγωγές, καταναγκαστική εργασία, βασανιστήρια: οι μη κυβερνητικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στη Λιβύη καταγγέλλουν τις συνθήκες κράτησης των μεταναστών που έχουν παγιδευτεί στη χώρα αυτή, λόγω της μεταναστευτικής πολιτικής των ευρωπαϊκών χωρών και της συμφωνίας τους με την Τρίπολη, όπως υποστηρίζουν.
Στα μέσα Μαΐου, ένας μετανάστης που προσπαθούσε να φύγει από τη Λιβύη με μια βάρκα, προτίμησε να διακινδυνεύσει τη ζωή του βουτώντας στο πέλαγος, όταν είδε να καταφθάνει ένα σκάφος της λιβυκής ακτοφυλακής. Επιχείρησε να φτάσει κολυμπώντας σε ένα εμπορικό πλοίο που περνούσε από εκεί, όπως δείχνει το βίντεο που τραβήχθηκε από το αεροσκάφος έρευνας και διάσωσης της γερμανικής μκο Sea-Watch.
Οι εικόνες αυτές είναι μια ακόμη έκφραση της απελπισίας των μεταναστών, που στην πλειονότητά τους προέρχονται από την Αφρική – συνήθως από χώρες που αντιμετωπίζουν σοβαρές κρίσεις, όπως το Σουδάν, η Ερυθραία και η Σομαλία. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να μην τους κλείσουν και πάλι αυθαίρετα σε κάποιο κέντρο κράτησης, σε μια χώρα σε εμπόλεμη κατάσταση.
Τον περασμένο Φεβρουάριο το Channel 4 μετέδωσε μια σειρά βίντεο απίστευτης σκληρότητας, τα οποία συνέλεξε μια Ιρλανδή δημοσιογράφος. Τα περισσότερα τραβήχτηκαν σε παράνομες φυλακές που ανήκουν σε διακινητές ανθρώπων και δίνουν μια αμυδρή εικόνα των βασανιστηρίων που υφίστανται ορισμένοι από τους μετανάστες, με στόχο να ζητήσουν λύτρα από τις οικογένειές τους. Ξαπλωμένος γυμνός στο πάτωμα, με την κάνη ενός όπλου να τον σημαδεύει, ένας άνδρας σφαδάζει από τον πόνο καθώς του καίνε τα πόδια με μια συσκευή συγκόλλησης. Ένας άλλος, που φοράει ένα ματωμένο μπλουζάκι, κρέμεται από το ταβάνι, έχοντας ένα όπλο κολλημένο στον κρόταφο. Ο τρίτος είναι δεμένος με σχοινιά και του κάνουν φάλαγγα ενώ το στήθος και τα χέρια του συντρίβονται κάτω από ένα κομμάτι μπετόν.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
