 |
|
|  Παρασκευή 12/7
Η Ινές Μαντριγκάλ- η Ισπανίδα που έφερε στη δικαιοσύνη την υπόθεση των «κλεμμένων μωρών» την περίοδο τής δικτατορίας τού Φράνκο- ξαναβρήκε τη βιολογική οικογένειά της
AFP,Reuters,AΠΕ-ΜΠΕ
Η Ινές Μαντριγκάλ, η πρώτη Ισπανίδα που η δικαιοσύνη αναγνώρισε πως ήταν ένα «κλεμμένο μωρό», ανακοίνωσε ότι ξαναβρήκε τη βιολογική οικογένειά της χάρη σ' ένα τεστ DNA μιας αμερικανικής επιχείρησης.
Υπό τη δικτατορία του Φρανθίσκο Φράνκο (1939-1975), μωρά αρπάζονταν από τις βιολογικές μητέρες τους, που ήταν συνήθως πολιτικές αντίπαλοι της δικτατορίας. Οι «κλοπές μωρών» συνεχίσθηκαν, συχνά με τη συνέργεια της Καθολικής εκκλησίας, με παιδιά που γεννιούνταν εκτός γάμου ή σε πολυμελείς οικογένειες. Το σκάνδαλο ενδέχεται να αφορά χιλιάδες οικογένειες στην Ισπανία.
«Θέλω να σας αφηγηθώ πως βρήκα τη βιολογική οικογένειά μου. Είναι η καλύτερη είδηση για κάποιον στην κατάστασή μου», δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου η Μαντριγκάλ, μια σιδηροδρομική υπάλληλος 50 ετών.
«Η βιολογική μητέρα μου δεν ζει πια. (...) Ονομαζόταν Πιλάρ και πέθανε το 2013 σε ηλικία 73 ετών. Η Πιλάρ δεν έμαθε ποτέ αν ήμουν αγόρι ή κορίτσι, όμως ξέρω πως δεν με ξέχασε ποτέ», αφηγήθηκε συγκινημένη.
Η Ινές Μαντριγκάλ πέτυχε το 2018 από δικαστήριο της Μαδρίτης να κηρύξει έναν 85χρονο πρώην μαιευτήρα ένοχο ότι την έκλεψε από τη μητέρα της όταν είχε γεννηθεί, το 1969.
Για να το πετύχει αυτό, χρειάσθηκε να προσφύγει κατά της ίδιας της θετής μητέρας της, η οποία έχει έκτοτε αποβιώσει.
Ο πρώην γιατρός δεν καταδικάσθηκε, καθώς οι δικαστές θεώρησαν πως το αδίκημα είχε παραγραφεί -- κάτι που η Μαντριγκάλ αμφισβητεί. Έχει φέρει την υπόθεση ενώπιον του Ανώτατου Δικαστηρίου.
«Για πρώτη φορά, το παζλ της ζωής μου είναι πλήρες. (...) Ξέρω ποια είμαι και από πού έρχομαι», τόνισε χαρούμενη η Ινές Μαντριγκάλ, η οποία ανακάλυψε πως έχει ρίζες από τη Μαδρίτη και τη Χώρα των Βάσκων.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
