 |
|
|  Πέμπτη 22/8
Οι ΗΠΑ εκτελούν θανατοποινίτες
Δωδέκατη εκτέλεση από την αρχή του έτους,αυτή τη φορά στο Τέξας
AFP,Reuters,AΠΕ-ΜΠΕ
Ένας άνδρας που είχε καταδικαστεί για τον βιασμό και τον στραγγαλισμό μιας 19χρονης φοιτήτριας, και ο οποίος δήλωνε αθώος, εκτελέστηκε χθες Τετάρτη στις ΗΠΑ, ανεβάζοντας σε 12 τον αριθμό των κρατούμενων που έχουν εκτελεστεί από την αρχή του έτους.
Η υπηρεσία Εγκληματολογικών Ερευνών του Τέξας επιβεβαίωσε τον θάνατο του Λάρι Σουέρινγκεν στη φυλακή του Χάντσβιλ.
Σύμφωνα με τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, ο 48χρονος άνδρας ισχυριζόταν μέχρι τον θάνατό του ότι είναι αθώος. Οι δικηγόροι του μάλιστα είχαν αναφέρει στη διάρκεια της δίκη του ότι το DNA που βρέθηκε στα νύχια του θύματος δεν ανήκε στον πελάτη τους.
Ωστόσο το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αρνήθηκε χθες την αναστολή της εκτέλεσης του Σουέρινγκεν, η οποία είχε ήδη αναβληθεί πέντε φορές στο παρελθόν.
«Κύριε, συγχώρεσε τους διότι δεν γνωρίζουν τι κάνουν», ήταν τα τελευταία λόγια του Σουέρινγκεν, όπως δήλωσαν αυτόπτες μάρτυρες.
Καταδικάστηκε το 2000 για τον φόνο της Μελίσα Τρότερ, μιας φοιτήτριας με την οποία είχε σχέση, σύμφωνα με την εφημερίδα Houston Chronicle.
Η νεαρή γυναίκα εθεάθη μαζί του στις 8 Δεκεμβρίου 1998, την ημέρα της εξαφάνισής της. Πολλές εβδομάδες αργότερα το άψυχο σώμα της Τρότερ εντοπίστηκε σε δάσος. Ένα κομμάτι ενός κολάν βρέθηκε γύρω από τον λαιμό της, ενώ το υπόλοιπο ρούχο εντοπίστηκε στο σπίτι του Σουέρινγκεν.
Αυτή είναι η τέταρτη εκτέλεση που γίνεται στο Τέξας από την αρχή του έτους και η δωδέκατη στις ΗΠΑ, σύμφωνα με το κέντρο ενημέρωσης για τη θανατική ποινή. Το Τέξας έχει εκτελέσει τους περισσότερους κρατούμενους σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη αμερικανική πολιτεία από το 1976, όταν το Ανώτατο Δικαστήριο επανέφερε τη θανατική ποινή.
Τέσσερις άλλες αμερικανικές πολιτείες, όλες στον νότο, έχουν προχωρήσει σε εκτελέσεις το 2019: η Αλαμπάμα, η Τζόρτζια, η Φλόριντα και το Τενεσί.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
