 |
|
|  Δευτέρα 26/8
Πρόσωπα
Τζαβάντ Ζαρίφ, ο άνθρωπος των συμφωνιών ανάμεσα σε "ιέρακες" και μεταρρυθμιστές, στη σύνοδο των ηγετών της G7
La Repubblica,ΑΠΕ-ΜΠΕ
Καλλιεργημένος, ψύχραιμος και συγκροτημένος, χαίρει μεγάλης εκτίμησης στους κύκλους των θερμοπυρηνικών και είναι απαραίτητος για τους μεταρρυθμιστές, ο υπουργός Εξωτερικών του Ιράν Τζαβάντ Ζαρίφ, που προσγειώθηκε αναπάντεχα στο Μπιαρίτς στη διάρκεια της συνόδου του G7, είναι ο άνθρωπος -συνώνυμο των συμφωνιών και των λύσεων.
Ειδικότερα, ίσως αναδειχθεί στον άνθρωπος που δύναται να διατηρήσει ανοικτούς τους διαύλους επαφής ανάμεσα στην Τεχεράνη και την Ουάσιγκτον, χάρη και στους πιθανούς δεσμούς και επαφές που έχει καλλιεργήσει από την εποχή που φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο. Ή ακόμη, υπενθυμίζοντας τα «χρέη» που υπάρχουν προς αυτόν, ιδίως για τη βοήθεια που προσωπικά είχε προσφέρει, όταν -ως νέος διπλωμάτης- είχε συμβάλει ουκ ολίγες φορές για την απελευθέρωση Αμερικανών ομήρων που είχαν συλληφθεί από σιιτικές μαχητικές οργανώσεις στον Λίβανο.
Ο Ζαρίφ ήταν ο αρχιτέκτονας, μαζί με τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, της συμφωνίας του 2015 για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, που σήμερα αποτελεί τον κεντρικό στόχο της προπαγάνδας της κυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ. Εναντίον του ίδιου του Ζαρίφ, ο Τραμπ έχει επιβάλει κυρώσεις για την προσωπική του σχέση με τον ηγέτη του Ιράν αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ. Ο Ζαρίφ, που τρέφει την εικόνα της «περιστεράς», είναι ουσιαστικά ένας «γεφυροποιός», δηλαδή ο άνθρωπος που μπορεί να βρει τις ισορροπίες και να επιτύχει συμφωνία ανάμεσα σε ριζοσπάστες φανατικούς και μεταρρυθμιστές.
Όταν μάλιστα τον περασμένο Φεβρουάριο υπέβαλε την παραίτησή του γιατί δεν ειδοποιήθηκε για την επίσκεψη του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ στην Τεχεράνη, ήταν ο ίδιος ο πρόεδρος της χώρας Χασάν Ροχανί και μεγάλος προστάτης του, εκείνος που προσπάθησε να τον μεταπείσει, αλλά επίσης και ο πανίσχυρος στρατηγός Κασέμ Σολεϊμανί, διοικητής της ταξιαρχίας Αλ Κουτς της επίλεκτης δύναμης των Φρουρών της Επανάστασης, επιστρατεύθηκε για να κάνει τον Ζαρίφ να αναθεωρήσει την απόφασή του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
