 |
|
|  Πέμπτη 12/9
Κύριε Μητσοτάκη, έξω δεν πάτε καλά...
Γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ,πρώην υπουργός
ΑΘΗΝΑ
Στις εβδομάδες που πέρασαν από την ορκωμοσία της κυβέρνησης του, ο πρωθυπουργός έχει ήδη ξεκαθαρίσει πως βλέπει την θέση μας στον κόσμο, ενώ, με τα όσα έκανε και δεν έκανε, φανέρωσε τα όρια του στα θέματα που αφορούν τα εθνικά μας συμφέροντα. Συγκεκριμένα:
1. Τοποθέτησε επικεφαλής της ΕΥΠ πρόσωπο της εμπιστοσύνης του ξένου παράγοντα και μάλιστα με, κοινοβουλευτικά αμφιλεγόμενη, διαδικασία.
2. Άκουσε μαζί μας τον υπουργό του για την Εθνική Άμυνα να εκθειάζει ουσιαστικά την συμφωνία με την ΠΓΔΜ, την οποία ο ίδιος, δικαίως, κατακεραύνωνε προεκλογικά.
3. Άλλαξε το πλαίσιο διεκδίκησης της επιστροφής των μνημείων του Παρθενώνα, υποβάλλοντας αίτημα δανεισμού τους, με το οποίο, εμμέσως πλην σαφώς, αναγνωρίζει ότι η κυριότητα τους έχει περιέλθει στην βρετανική κυβέρνηση.
4. Συναντήθηκε με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας χωρίς να ανακοινωθεί εάν συζήτησαν το μέλλον των βρετανικών βάσεων στην Κύπρο που είναι επί τάπητος στο πλαίσιο του Brexit.
5. Για το ίδιο, καθοριστικό για την εξέλιξη του Κυπριακού, θέμα παραμένει άγνωστο εάν και κατά πόσον έκανε νύξη στις συναντήσεις του με τον Γάλλο Πρόεδρο και τη Γερμανίδα Καγκελάριο.
6. Στην τελευταία ειδικότερα, παραμένει άγνωστο εάν ξεκαθάρισε το ύψος της διεκδίκησης μας (κατοχικό δάνειο, αποζημιώσεις, επανορθώσεις) από την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση της Γερμανίας και πως σκοπεύει να την προωθήσει.
7. Σε επαφές του με ηγέτες χωρών της Ευρωζώνης και άλλους Ευρωπαίους αξιωματούχους, φέρεται να διεκδικεί την μείωση των, πράγματι παράλογων όσο και εξωπραγματικών, συμφωνημένων από την προηγούμενη κυβέρνηση, πρωτογενών πλεονασμάτων. Αντιθέτως, παραμένει άγνωστο εάν έθεσε, όπως θα έπρεπε, την ανάγκη άρσης της, απαράδεκτης για χώρα μέλος της ΕΕ, υποθήκευσης της δημόσιας περιουσίας μας για 99 χρόνια, προς τους, επίσης Ευρωπαίους, πιστωτές μας. Όπως επίσης άγνωστο παραμένει εάν έθεσε, όπως θα όφειλε, το θέμα της ανυπαρξίας ελληνικών τραπεζών, ικανών να χρηματοδοτούν τις επιχειρήσεις στην πατρίδα μας, φαινόμενο απαράδεκτο για την ίδια την Ευρωζώνη.
8. Παραμένει άγνωστο, κοντολογίς, εάν ειδοποίησε τους εταίρους-πιστωτές μας ότι χωρίς δημόσια περιουσία και χωρίς τράπεζες, οι προβλεπόμενοι ρυθμοί ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας για τα επόμενα χρόνια, θα αποδειχθούν μια ακόμα αστοχία των πιστωτών μας. Με εμάς να φορτωνόμαστε το κόστος αυτής της αστοχίας.
9. Μακάρι βέβαια να ευδοκούσε η αντιπολίτευση, αντί να τυρβάζει περί άλλα, να κάνει, επί τέλους, την δουλειά της: να ασκήσει κοινοβουλευτικό έλεγχο ώστε να πληροφορηθούμε εάν επισήμανε ο κύριος πρωθυπουργός στους συνομιλητές του ότι, μετά το κούρεμα ομολόγων προς ιδιώτες και τα capital controls, η παράταση της αδυναμίας του πιστωτικού συστήματος να χρηματοδοτεί επιχειρήσεις και η δέσμευση δημόσιας περιουσίας χώρας-μέλους καταρρακώνει την αξιοπιστία της Ευρωζώνης και του κοινού μας νομίσματος.
Ρόλος "λόρδου προστάτη"
Αυτά τα δείγματα γραφής είναι υπεραρκετά τόσο για να βγάλουμε συμπεράσματα, όσο και για να "ζυγίσουμε" τον κύριο Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του και εμείς, αλλά και οι συνομιλητές του πιστωτές, σύμμαχοι, εταίροι και άλλοι.
Πρώτον, είναι φανερό ότι το περίγραμμα πολιτικής παραμένει αμετάβλητο, όπως είχε χαραχτεί από την προηγούμενη κυβέρνηση: αποδοχή του καθεστώτος περιορισμένης κυριαρχίας, στο οποίο έχουμε περιπέσει, αναγνώριση ρόλου "λόρδου προστάτη" σε πιστωτές, εταίρους και συμμάχους και εκπτωτική διάθεση σε ό,τι αφορά την προάσπιση εθνικών μας συμφερόντων.
Δεύτερον, είναι επίσης προφανές ότι συνεχίζονται ανελέητα οι αδεξιότητες της προηγούμενης κυβέρνησης που είχαν ως αποτέλεσμα τεράστιο οικονομικό κόστος και πολλαπλάσια εκχώρηση κυριαρχίας στους πιστωτές. Στις δουλείες αυτές, έρχεται τώρα αυτή η κυβέρνηση να σωρεύσει και άλλες.
Τρίτον, είναι αυταπόδεικτο ότι όσο παγιώνεται μια απαράδεκτη κατάσταση, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η αποκατάστασή της. Ζούμε μια κατάσταση πολύ κατώτερη από τις πραγματικές μας δυνατότητες, η οποία μας φορτώνει πρόσθετα βάρη και μας απομακρύνει ακόμα περισσότερο από το καθεστώς "κανονικής" χώρας με δικά της συμφέροντα, συμμαχίες, σκοπούς, τελικά κυριαρχία. Με το χειρότερο, ίσως, αυτή η συνεχιζόμενη έλλειψη αυτοσεβασμού να επιφέρει, μοιραία, την έλλειψη σεβασμού των "άλλων" απέναντί μας.
Όλα αυτά είναι πολύ μακριά από τις προσδοκίες, ιδιαιτέρως όσων ψήφισαν αυτή την κυβέρνηση στις πρόσφατες εκλογές. Είναι αυτές ακριβώς οι αλλεπάλληλες διαψεύσεις ελπίδων από κυβέρνηση σε κυβέρνηση, από εκλογές σε εκλογές, που αφήνουν χώρο σε τυχοδιωκτικές ομάδες και πρόσωπα να εκμεταλλεύονται την διάχυτη απογοήτευση.
Και την ίδια στιγμή, διώχνουν ζωντανές δυνάμεις από τον δημόσιο χώρο και προκαλούν την αποχή τους από τις πολιτικές διαδικασίες, ακόμα και από τις εθνικές εκλογές. Όμως, δεν πάει άλλο! Η καταγγελία προσώπων και πραγμάτων που μας κρατάνε πιασμένους στο δόκανο δεν αρκεί. Αν δεν είναι τώρα η ώρα «να σηκωθούμε από τον καναπέ», πότε θα ήταν;
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
