 |
|
|  Τετάρτη 9/10
Οι πίνακες ζωγραφικής που φιλοτέχνησε ο πρώην πρόεδρος τών ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους, αποτυπώνουν τον πόνο εκείνων που ο... ίδιος έστειλε στον πόλεμο
AFP,AΠΕ-ΜΠΕ
Σε ορισμένους από τους πίνακες, οι πληγές είναι εμφανείς: ένα πόδι ή ένα χέρι ακρωτηριασμένο εξαιτίας του πολέμου. Σε άλλους, τα τραύματα δεν φαίνονται, γιατί είναι ψυχικά.
Όμως όλοι οι πίνακες ζωγραφικής, που φιλοτέχνησε ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, ως φόρο τιμής στους άνδρες και στις γυναίκες που ο ίδιος έστειλε στον πόλεμο, αντανακλούν τον ανθρώπινο πόνο που προκάλεσαν οι αποφάσεις του ως επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων.
Ο ανώτατος στρατιωτικός Μπράιαν Φλομ τραυματίστηκε στο πρόσωπο από επίθεση με ρουκέτα στο Ιράκ, το 2007.
"Αυτό ήταν το πιο εύκολο", είπε στο AFP, μπροστά από έναν πίνακα στον οποίο απεικονίζεται ο ίδιος μαζί με συναδέλφους του στρατιωτικούς, έναν από τους δεκάδες πίνακες του Μπους που εκτίθενται στο Κέντρο Κένεντι της Ουάσινγκτον.
"Το δύσκολο ήταν η κρανιοεγκεφαλική κάκωση και το μετατραυματικό στρες που συνεπάγεται το μεγάλο διάστημα παραμονής στην εμπόλεμη ζώνη. Η ανάρρωση συνεχίζεται, είναι μια καθημερινή διαδικασία και κάποιες ημέρες είναι καλύτερες από άλλες", λέει.
Ο Φλομ επιλέχτηκε να πάει βόλτα με ποδήλατο βουνού μαζί με τον Μπους το 2015 και σήμερα τον έχει ήδη "συναντήσει πολλές φορές", μεταξύ των οποίων και για δείπνο στην οικία του πρώην προέδρου.
Ο Μπους "αποφάσισε κάποια μέρα να ζωγραφίσει ανθρώπους με τους οποίους είχε συνδεθεί και οι οποίοι σήμαιναν κάτι για εκείνον και να΄μαι εδώ. Είναι τεράστια η τιμή".
Ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος διέταξε τον αμερικανικό στρατό να εισβάλλει στο Αφγανιστάν έπειτα από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου του 2011 και το 2003 είχε διατάξει την εισβολή στο Ιράκ για την ανατροπή του δικτάτορα Σαντάμ Χουσέιν.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
