 |
|
|  Σάββατο 8/2
Δύο αδερφές που είχαν χαθεί στην Ρωσία, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, συναντήθηκαν μετά από 78 χρόνια
ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
Μια συγκινητική ιστορία είδε το φως της δημοσιότητας παραμονές της 75ης επετείου της Νίκης επί της χιτλερικής Γερμανίας και αφορά δύο αδερφές που είχαν χαθεί κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίες ξανασυναντήθηκαν έπειτα από 78 ολόκληρα χρόνια, χάρη στη συνδρομή μιας τηλεοπτικής εκπομπής αναζητήσεων προσώπων με τίτλο «Περίμενε με» και της ρωσική αστυνομίας.
Οι δύο αδερφές, η Γιούλια και η Ροζαλίνα Χαριτόνοβα που είναι σήμερα 92 και 94 ετών αντίστοιχα , είχαν χαθεί μεταξύ τους κατά την διάρκεια του βομβαρδισμού του Στάλινγκραντ.
Η Γιούλια και η Ροζαλίνα Χαριτόνοβα το 1942 ζούσαν στο Στάλινγκραντ. Η μεγαλύτερη αδερφή η Ροζαλίνα η οποία ήταν τότε 15 ετών εργάζονταν σ ένα εργοστάσιο κατασκευής τρακτέρ στο οποίο κατά την διάρκεια του πολέμου κατασκεύαζε άρματα μάχης. Η μικρότερη αδερφή Γιούλια έμενε στο σπίτι με τη μητέρα της.
Κατά τη διάρκεια ενός βομβαρδισμού της ναζιστικής αεροπορίας, εκκενώθηκε όλο το εργοστάσιο. Η οικογένεια της Ροζαλίνας μεταφέρθηκε εκτός πόλης ξεχωριστά. Όλους τους διαβεβαίωναν λέγοντας τους, μην ανησυχείτε, θα περάσετε στην άλλη όχθη του ποταμού Βόλγα, και εκεί θα βρείτε τους οικείους σας. Οι δύο αδερφές όμως χάθηκαν και δεν μπόρεσαν να βρουν η μία την άλλη.
Την Ροζαλίνα τότε τη μετέφεραν πιο μακριά στο Τσελιάμπινσκ, κοντά στα Ουράλια, όπου συνέχισε να εργάζεται σε εργοστάσιο πολεμοφοδίων, ενώ μόλις τέλειωσε ο πόλεμος παρέμεινε στο εργοστάσιο, όπου συνέχισε να εργάζεται.
Η μητέρα της και η μικρότερη αδερφή της αναζητούσαν την Ροζαλίνα στο εργοστάσιο στο οποίο εργάζονταν στο Στάλινγκραντ, το οποίο είχε καταστραφεί ολοσχερώς. Αργότερα η Γιούλια Χαριτόνοβα, η οποία γεννήθηκε το 1928 έχασε την μητέρα της και μια ακόμη αδερφή της την Γκάλια οι οποίες πέθαναν από την πείνα και διάφορες ασθένειες. Ο πατέρας και ο αδερφός τους οι οποίοι πολεμούσαν, παρέμειναν ως αγνοούμενοι. Όταν η Γιούλια μεγάλωσε μετακόμισε στην πόλη Πενζ, όπου όλη της τη ζωή εργάσθηκε σαν δασκάλα.
Η Ροζαλίνα, η οποία γεννήθηκε το 1928, ήλπιζε πάντα ότι κάποτε θα έβρισκε τους δικού της. Το 2014 με τη βοήθεια των οικείων της, απευθύνθηκε στην εκπομπή αναζητήσεων «Περίμενε με», ενώ πρόσφατα η Γιούλια αποφάσισε να αναζητήσει την αδερφή της και απευθύνθηκε στην αστυνομία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
