 |
|
|  Πέμπτη 26/3
΄Αρθρο
Ούτε κορονοϊός, ούτε απαγόρευση κυκλοφορίας
Γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ,πρώην υπουργός
ΑΘΗΝΑ
Είναι περίπου κοινός τόπος η ανάγκη έκτακτων μέτρων για την αντιμετώπιση της επιδημίας του κορονοϊού που μαστίζει τη χώρα μας. Αυτή είναι η αίσθησή μου και θέλω να πιστεύω ότι στην απόκτηση αυτής της πολύτιμης συλλογικής μας εμπειρίας έχει συμβάλλει καθοριστικά και η παταγώδης διάψευση των ψευδαισθήσεων για την αντιμετώπιση της χρεοκοπίας μας πριν λίγα μόλις χρόνια: «Ισοδύναμα» και «Σκίσιμο του μνημονίου» οι διαδεδομένες, «Δεν πληρώνω οφειλόμενα» και «Παίγνια με τους πιστωτές» οι περιθωριακές. Αυτός ο κοινός τόπος όμως ασφαλώς δεν παραπέμπει στην αποδοχή του όποιου μέτρου, με τον όποιο τρόπο, από τον οποιονδήποτε. Εάν φυσικά δεν θέλουμε να σκορπίσει, για μια ακόμη φορά, από ανεδαφικές δοξασίες. Εάν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια για τις αχρείαστες ζημιές που αναπόφευκτα προκάλεσαν και προκαλούν οι δοξασίες αυτές.
Είναι αυτός ακριβώς ο σεβασμός του κοινού μας τόπου από την πλειοψηφία των συμπατριωτών που περιόρισε, σε πρώτη φάση, την μετάδοση και διασπορά του ιού. Αποδεχτήκαμε, ευχαρίστως διαισθάνομαι, την απεμπόληση του δικαιώματός μας να συναθροιζόμαστε, όχι μόνο σε καταστήματα που η λειτουργία τους είναι σε αναστολή, αλλά και σε άλλους δημόσιους χώρους ή και στα σπίτια μας.
Αλλά ενώ στην αποτροπή της διάδοσης τα είχαμε πάει καλά (οι συγκρίσεις με άλλες χώρες μιλάνε από μόνες του), ως ανταπόδοση δεχτήκαμε ένα ακόμα μέτρο για τον ίδιο πάντα λόγο, ενώ ως αιτιολόγηση του προβλήθηκε μια διαφορετική απειλή: η αδυναμία των δημόσιων νοσοκομείων να παράσχουν νοσηλεία σε ένα πολύ μεγάλο αριθμό συνανθρώπων που ενδεχομένως θα νοσήσουν. Και είναι εδώ ακριβώς που, αναπόφευκτα, προκύπτουν ερωτήματα:
Για ποιο λόγο ο ενδεδειγμένος τόπος νοσηλείας όσων προσβληθούν είναι ένα δημόσιο νοσοκομείο; Ασφαλώς και υπερήλικες με βαρύ ιατρικό ιστορικό χρειάζονται φροντίδες, όχι απλώς νοσοκομειακού επιπέδου, αλλά Μονάδων Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) τις οποίες και καλό θα ήταν να ενεργοποιούσαν το ταχύτερο οι αρχές, μιας και σήμερα δεν είναι λειτουργικές στο βαθμό που επιβάλλουν οι περιστάσεις. Ο έκτακτος χαρακτήρας της απειλής, παραπέμπει σε αναδιάταξη και ταχύρρυθμη εξοικείωση υπάρχοντος προσωπικού (αναγκαία σε κάθε περίπτωση και για την αυτοπροστασία του) παρά σε προσλήψεις που θα απέδιδαν μάχιμο προσωπικό, πιθανότατα… μετά την λήξη του συναγερμού.
Για όσους νοσήσουν και δεν χρειάζονται φροντίδες επιπέδου ΜΕΘ (είναι στατιστικά βέβαιο ότι θα είναι η πλειοψηφία όσων προσβληθούν από τον ιό) δεν ακούσαμε εάν και κατά πόσον εξετάστηκε η οργάνωση και λειτουργία έκτακτων ελαφρών μονάδων περίθαλψης βραχείας διάρκειας.
Και βέβαια αναδείχτηκε, για μια ακόμα φορά, η απόλυτη έλλειψη διαγνωστικών φροντίδων (24ωρης, ει δυνατόν, λειτουργίας) έξω από τα δημόσια νοσοκομεία, με τις οποίες η συμφόρηση αυτών των τελευταίων θα περιορίζονταν, δίχως άλλο. Ας ελπίσουμε ότι με την λήξη της κατάστασης πολιορκίας, δεν θα επιστρέψουμε στην σιωπή για το θέμα αυτό.
Οι διαφορετικές αυτές προσεγγίσεις για την αντιμετώπιση του κορονοϊού (προφανώς θα υπάρχουν και άλλες, όπως και ο αντίλογος τους) αναδεικνύουν το έλλειμμα διαλόγου για το θέμα αυτό. Δεν συζητήθηκαν (και δεν προβλέπεται να συζητηθούν) πολλές και διαφορετικές όψεις και πλευρές αντιμετώπισης των συνεπειών της απειλής αυτής:
-Είναι η μετακίνηση με μαζικά μέσα μεταφοράς προτιμότερη από αυτήν με Ι.Χ. για την αποτροπή της διάδοσης;
- Είναι το κόστος απαγόρευσης της κυκλοφορίας μικρότερο από την οργάνωση των έκτακτων ελαφρών μονάδων περίθαλψης;
-Ποιες είναι οι πρωτοβουλίες μας σε διεθνές επίπεδο για την αντιμετώπιση μιας απειλής που δεν περιορίζεται από σύνορα εθνικών κρατών;
-Εάν η αντιμετώπιση μιας επιδημίας δεν είναι θέμα εθνικού και δημοσίου συμφέροντος (πολιτικό δηλαδή), τότε ποια είναι;
Δυστυχώς, το πολιτικό μας προσωπικό, αντί να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή, προτιμά να κρύβεται πίσω από ειδικούς. Παραγνωρίζει έτσι το κεκτημένο ότι δημοκρατική νομιμοποίηση να παρεμβαίνει στην διαμόρφωση των συνθηκών της ζωής μας έχει το ίδιο και όχι οι ειδικοί. Και μένει στην πεπατημένη της ανταλλαγής πυρών, τόσο άσφαιρων που (για λόγους αυτοπροστασίας από την γελιοποίηση) είναι, ευτυχώς, σποραδικά.
Θεωρώ ότι η τηλεφωνική επικοινωνία του Πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς δεν μπορεί να καλύψει το κενό μιας κοινοβουλευτικής συζήτησης. Με τηλεδιάσκεψη εάν η κατάσταση το επιβάλλει. Θα θεωρούσα προσχηματική, εάν όχι υποκριτική, μια ενδεχόμενη αντίρρηση, με επίκληση του Κανονισμού της Βουλής. Ιδίως μετά από τόσες, αμφιλεγόμενης τουλάχιστον νομιμότητας, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τα τελευταία χρόνια. Και θα περίμενα, από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, να βεβαιώσει ότι οι αποφάσεις που έχουν ήδη παρθεί δεν συνιστούν παραβιάσεις, τυπικές ή ουσιαστικές, συνταγματικών προβλέψεων.
Θα έλεγε κάποιος ότι αυτή η πολιτική και δημοκρατική απαξίωση δεν αποτελεί ελληνική εφεύρεση. Και θα είχε δίκιο. Η σωστή αυτή διαπίστωση όμως δεν είναι λόγος να μην κάνουμε ελληνική εφεύρεση το εμβόλιο για αυτό τον ιό. Μιας και για τον κορονοϊό, περιμένουμε την εφεύρεση του από άλλους!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
