 |
|
|  Τρίτη 14/4
Οι φλόγες στην Ουκρανία πλησιάζουν τον πυρηνικό αντιδραστήρα του Τσερνόμπιλ
ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
Οι φλόγες που καίνε στην ουκρανική πυρηνική ζώνη του Τσερνόμπιλ δεν έχουν σβήσει ακόμη, παρά τις επίμονες προσπάθειες των δυνάμεων της Πυροσβεστικής που ξεκίνησαν στις 4 Απριλίου.
Στην περιορισμένη Ζώνη Αποκλεισμού του Τσερνόμπιλ και στην περιοχή κοντά στο δάσος Kotovsky, από το οποίο οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να φύγουν μετά την πυρηνική καταστροφή το 1986, οι διασώστες προσπαθούν να κατασβέσουν τη φωτιά για 10 σχεδόν συνεχόμενες ημέρες.
Οι περιβαλλοντικοί εμπειρογνώμονες φοβούνται ότι οι πυρκαγιές θα μπορούσαν να προκαλέσουν ραδιενεργό στάχτη στο έδαφος, ενδεχομένως μεταφέροντας τον μολυσμένο καπνό στην πρωτεύουσα Κίεβο.
Λόγω των ισχυρών ανέμων στην περιοχή, οι πυρκαγιές του Τσερνόμπιλ έρχονται όλο και πιο κοντά στο πυρηνικό εργοστάσιο και στον αντιδραστήρα που εξερράγη το 1986, προκαλώντας ανησυχίες ότι θα μπορούσε να υπάρξει νέα σοβαρή μόλυνση από ραδιενέργεια.
Μια δασική πυρκαγιά στη Ζώνη Αποκλεισμού του Τσερνόμπιλ στη βόρεια Ουκρανία έφτασε την πόλη Πρίπιατ τη Δευτέρα, ανακοίνωσε ένας αξιωματούχος.
Η ραδιενέργεια που υπάρχει στην περιοχή, έχει εισχωρήσει στο έδαφος, ενώ η μούχλα, οι ρίζες, τα δένδρα και η βλάστηση γενικότερα έχουν απορροφήσει ένα μέρος της. Υπάρχουν φόβοι ότι η ραδιενέργεια ενδέχεται να ανέβει στην επιφάνεια και να εξαπλωθεί μέσω του καπνού όταν καίγονται τα δάση.
Τρία χιλιόμετρα μακριά από τον πυρηνικό σταθμό του Τσερνόμπιλ, η φωτιά προσεγγίζει την αποθήκη του Podlesny, η οποία περιέχει τα πλέον ραδιενεργά απόβλητα στη ζώνη του Τσερνόμπιλ, δήλωσε ο Yaroslav Emelyanenko, μέλος της κρατικής υπηρεσίας της Ουκρανίας για τη διαχείριση της Ζώνης Αποκλεισμού.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
