 |
|
|  Tρίτη 5/5
Με τρία βραβεία Πούλιτζερ τιμήθηκαν φέτος οι New Yοrk Times
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Η εφημερίδα New York Times τιμήθηκε με τρία βραβεία Πούλιτζερ χθες Δευτέρα, γεγονός που την καθιστά το πλέον βραβευμένο μέσο για το 2020, κυρίως χάρη σε μια σειρά άρθρων για την κρίση με τα ταξί στη Νέα Υόρκη και τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν.
Εκτός από τους New York Times, δύο βραβεία έλαβαν ο μη κερδοσκοπικός ειδησεογραφικός ιστότοπος ProPublica και το περιοδικό New Yorker.
Mετά το 2019 στη διάρκεια του οποίου κυριάρχησαν τα θέματα που αφορούσαν τον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ και το 2018, τη χρονιά του #MeToo, φέτος η επιτροπή των Πούλιτζερ δεν έδειξε προτίμηση σε κάποιο συγκεκριμένο θέμα.
Εξάλλου ο Αμερικανός συγγραφέας Κόλσον Ουάιτχεντ έγινε ο τέταρτος που τιμάται για δεύτερη φορά με Πούλιτζερ.
Ο Αφροαμερικανός συγγραφέας τιμήθηκε για το βιβλίο του “ The Nickel Boys”, στο οποίο καταγράφει τα δεινά και τις κακοποιήσεις που υπέστησαν μαύρα αγόρια σε αναμορφωτήριο της Φλόριντα.
Ο 50χρονος Νεοϋορκέζος είχε κερδίσει και το 2017 το βραβείο επίσης στην κατηγορία “ μυθοπλασία” για το μυθιστόρημά του “ Underground Railroad”.
Η απονομή των βραβείων του 2020 καθυστέρησε αρκετές εβδομάδες εξαιτίας της επιδημίας του κορονοϊού. Φέτος τα ανακοίνωσε η επικεφαλής της επιτροπής που απονέμει τα βραβεία Ντέινα Κάνεντι από το σαλόνι του σπιτιού της. Επεσήμανε μάλιστα ότι για πρώτη φορά τα βραβεία απονεμήθηκαν το 1917, λιγότερο από ένα χρόνο πριν το ξέσπασμα της Ισπανικής Γρίπης.
Ο ιστότοπο ProPublica και η εφημερίδα Anchorage Daily News κέρδισαν το πιο περιζήτητο Πούλιζερ, αυτό για τη δημοσιογραφία στην υπηρεσία της κοινής γνώμης, σε αναγνώριση για την έρευνά του για τις σεξουαλικές κακοποιήσεις σε μικρά χωριά της Αλάσκα όπου ζουν κυρίως αυτόχθονες και όπου σχεδόν απουσιάζει η αστυνόμευση.
Το πρακτορείο Reuters βραβεύθηκε για την καλύτερη φωτογραφία Breaking News για την κάλυψη των διαδηλώσεων πέρυσι στο Χονγκ Κονγκ.
Για πρώτη φορά η επιτροπή Πούλιτζερ απένειμε βραβείο σε ραδιοφωνικό ρεπορτάζ, το οποίο δόθηκε στην εκπομπή “ This American Life” για το επεισόδιό της “ The Out Crowd”, στο οποίο εξέταζε τη μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης Τραμπ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
