 |
|
|  Τετάρτη 6/5
΄Αρθρο
Η ανο(η)σία της αγέλης
Γράφει η Δημοσιογράφος ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΙΚΑΡΙΟΥ
Σάμος
Σα χρησμοί Πυθίας μου φαίνονται ολοένα και περισσότερο οι οδηγίες των ειδικών. «Ήξεις αφήξεις ου
εν πολέμω θνήξεις». Να βάλω μάσκα ή να μη βάλω; Ιδού η απορία.
Εκείνη η παλιά σαρκαστική ρήση «ουδείς μωρότερος των ιατρών εάν δεν υπήρχαν οι διδάσκαλοι»,
έρχεται να περικοπεί στο πρώτο της σκέλος αυτήν την εποχή του κορωνοιού που ντροπιάζει με την
δριμεία εξάπλωσή του όλη την ευαγγελιζόμενη από τις πανίσχυρες φαρμακευτικές εταιρίες «θαυμαστή
επιστημονική εξέλιξη». Ερευνητική ιατρική, νανοϊατρική, βιοχημεία, φαρμακευτικές έρευνες και
ηλεκτρονική τεχνολογία δεν έχουν καταφέρει να βρουν το ρημαδοφάρμακο ανάσχεσης. Σαν Ινδιάνοι
στην άγρια δύση της επιστήμης «ιχνηλατούν» τη δυναμική της πανδημίας και μας στέλνει –ο
καθένας το δικό του- σήμα «καπνού»…
Αντιφατικές απόψεις, αλληλοσυγκρουόμενες θεωρίες, αντιπαλότητες μεταξύ ειδικών και «δικών», η
επιστήμη στην υπηρεσία της οικονομίας, η ιατρική ως βακτηρία της πολιτικής, η εξειδικευμένη γνώση
ορντινάτσα των ταγών κάθε χώρας. Βγείτε αλλά… μη βγείτε, μασκοφορεθείτε και γαντοχαιρετηθείτε
αλλά μην κοινοτραπεζωθείτε. Στο σπίτι-κλουβί στοιβαχτείτε ο ένας πάνω στον άλλο, αλλά στο
αυτοκίνητο μέχρι τρεις και στο ταξί, ένας-ένας! Στο «φορτηγό» πάντως της Πρωτοψάλτη, χώρεσε όλη η
ξαφνική πολιτιστική ανάγκη έκφρασης αλληλεγγύης της Κυβέρνησης και πήραμε και… ρέστα, σε
χειροκροτήματα από τη μια, σε… πεντοδάκτυλα από την άλλη.
Στους πραγματικούς γιατρούς, αυτούς που δεν περνοδιαβαίνουν στα κανάλια της τηλεοπτικής
αποχαύνωσης κορδακίζοντας την «επιστημοσύνη» τους, αλλά δουλεύουν 24ωρα με κίνδυνο της ζωής
τους, μείναν μόνο τα… μπαλκονάτα χειροκροτήματα. Και η ίδια αγωνία και ανασφάλεια που διακατέχει
και όλους εμάς, τους δίποδους της… «αγέλης»: Τι μέλλει γενέσθαι; Ποιο θα είναι το εγγύς μέλλον της
ανθρωπότητας; Πως θα ζούμε σε αυτήν τη δύσμορφη κι ακανόνιστη «κανονικότητα»;
Μια «νέα τάξη πραγμάτων» έχει γεννηθεί και σε αυτήν, μας σαλαγούν εκόντες-άκοντες. Στο πρώτο
φτέρνισμα του διπλανού, να μας πιάνει τρέμουλο. Στο δεύτερο, να τρέχουμε στην ασφάλεια της
απομόνωσης. Στο τρίτο, να δεχόμαστε την εκ περιτροπής εργασία της πείνας, για να μην «εκτεθούμε».
Να συρρέουμε στα σούπερ μάρκετ για εξασφάλιση τροφής και ρολών υγείας, λες και θα ξορκίσουμε
έτσι τη βαρύτερη οικονομική ύφεση των τελευταίων δεκαετιών!
Από την ερημία των πόλεων, περάσαμε άρδην στην ερημία των ανθρώπων. Φοβόμαστε πλέον, όχι
απλά «προσέχουμε», το συγχρωτισμό. Αποφεύγουμε τις κοινωνικές σχέσεις, εντρυφήσαμε στην
οικιακή περιθωριοποίηση, υποταχτήκαμε στην αποξένωση, συνηθίσαμε την άκρατη μοναχικότητα.
Ζούμε υπό την ταπείνωση της άρνησης κοινωνικής συνύπαρξης και διαβιούμε ως ερίφια που
σκιάζονται εκείνον τον κορωνοφορεμένο «λύκο» όσο και τους τηλεβοσκούς που καθημερινά
εκπέμπουν ψεύτικους συναγερμούς, σπέρνοντας έντεχνα τον πανικό στην «αγέλη». Όλη αυτή η
πειθήνια συμπεριφορά μας στα «μέτρα» μήπως τελικά μας εθίζει στο να υπακούμε άνευ όρων, για…
«το καλό μας»;
Η επιβολή αυτών των, αμφιλεγόμενων ως προς την αποτελεσματικότητά τους, μέτρων επαναφοράς
στην «κανονικότητα», κρύβουν την ουσιαστική αλήθεια: Πως είμαστε ακόμη «απαράσκευοι» για να
αντιμετωπίσουμε την πανδημία και πως, το πολυθρύλητο Εθνικό Σύστημα Υγείας μπάζει νερά από
παντού. Στο μεσοδιάστημα των δύο μηνών που κρυφτήκαμε στα κελιά μας και παραδώσαμε αμαχητί
όλα μας τα δημοκρατικά και κεκτημένα δικαιώματα, κερδίσαμε την μάχη των αριθμών σε νεκρούς και
κρούσματα αλλά όχι στην στελέχωση δομών υγείας με ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό! Δεν
αξιοποιήσαμε επαρκώς τα «νοσοκομεία αναφοράς», μήτε θωρακίσαμε τα νησιά με δομές υγείας
κατάλληλες να προστατεύσουν τον πληθυσμό. Κι αντί να πραγματοποιούνται τεστ ελέγχου στο
μεγαλύτερο μέρος των ευπαθών ομάδων, στις δομές φιλοξενίας ηλικιωμένων και τις
προσφυγοπαραγκουπόλεις, μπουχτίσαμε να βλέπουμε διαφημισούλες «πως να πλένουμε χεράκια» και
τηλεμαγειρέματα «φτιάχνω κουλουράκια».
Χάσαμε την εμπιστοσύνη στο διπλανό, αλλά «εμπιστευόμαστε» άκριτα όλους εκείνους τους
κρατικοδίαιτους σαμάνους που κορδακίζονται ότι εκπροσωπούν τη σύγχρονη επιστήμη και με
υπέρμετρη έπαρση εκθέτουν πλημμυρηδόν, μπροστά σε πρόθυμους δημοσιογραφόδουλους -αλλά και
στους ολομόναχους παρατημένους παππούληδες που με αγωνία στα μάτια κι ένα γιαουρτάκι για
βραδινό- τις σπουδαιοφανείς πλην αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις τους.
Από τους οικονομολόγους στην περίοδο κρίσης και διεθνούς επίκρισης, από τους στατιστικολόγους και
τους αναλυτές δημοσκοπήσεων στα έρμα των εκλογών, από τους αρχαιολόγους και αρχαιοκάπηλους
της εξουσίας της εποχής του Τύμβου Καστά, τους συμβούλους γεωστρατηγικής και πρώην στρατηγούς
που ανέλυαν περισπούδαστα το Σουλτάνο και τις ορέξεις της φαιάς γείτονος, περάσαμε σε κάθε λογής
επιδημιολόγους κι επιδημιολάγνους, λοιμωξιολόγους και αερολόγους, λεμφοκυτταρολόγους και
πομφολυγολόγους, γαστρεντερολόγους και εξουσιολόγους.
Επαίρονται ότι στη χώρα μας πήραμε εγκαίρως «μέτρα» κι είχαμε τα λιγότερα κρούσματα,
αποκρύπτοντας όμως και την αντιστοιχία των λιγότερων πραγματοποιημένων τεστ. Με την
κομπορρημοσύνη του κλάδου, τη βοηθεία των τηλεμαντρόσκυλων, σαλαγούν καλά το κοπάδι! Μόνο
που «ξεχνούν» να αποκαλύψουν ότι για να αποκτήσει ανοσία η «αγέλη», πρώτα θα πρέπει το 60-
70% να ΝΟΣΗΣΕΙ. Να περάσει δηλαδή από το μαχαίρι του μακελλάρη ιού, κι όσοι ζήσουν, κι όσοι
πεθάνουν…
Με μάσκα ή χωρίς, όσο θα διατηρούμε τη νοοτροπία των… δίποδων, τόσο θα μας επιβάλλεται η
ανο(η)σία της αγέλης!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
