 |
|
|  Κυριακή 11/7
Μια από τις τελευταίες επιζήσασες της γυναικείας ορχήστρας του ¶ουσβιτς, πέθανε σε ηλικία 96 ετών
AΠΕ-ΜΠΕ
Η Έσθερ Μπεζαράνο, μια από τις τελευταίες επιζήσασες της γυναικείας ορχήστρας του ¶ουσβιτς, πέθανε σε ηλικία 96 ετών, έγραψε στο Twitter ο επικεφαλής του "Εκπαιδευτικού Κέντρου ¶ννα Φρανκ".
Η Μπεζαράνο, η οποία έπαιζε ακορντεόν στην ορχήστρα του ¶ουσβιτς, πέθανε την νύχτα της Παρασκευής προς Σάββατο, σύμφωνα με τον Μέρον Μέντελ, τον επικεφαλής του οργανισμού αυτού που εδρεύει στη Φρανκφούρτη.
"Η Έσθερ Μπεζαράνο επέζησε στο ¶ουσβιτς επειδή έπαιζε ακορντεόν στην ορχήστρα του στρατοπέδου. Αφιέρωσε τη ζωή της στη μουσική και στον αγώνα κατά του ρατσισμού και του αντισημιτισμού", έγραψε ο ίδιος.
"Έφυγε μια σημαντική φωνή στη μάχη κατά του ρατσισμού και του αντισημιτισμού", έγραψε στο Twitter ο γερμανός ΥΠΕΞ, Χάικο Μάας.
Αποτίοντας φόρο τιμής στην "ζωντάνια της και στην απίστευτη ιστορία της, θα μας λείψει η φωνή της", έγραψε ο υπουργός.
Γεννημένη το 1924 στο Σαρελούις, η Μπεζαράνο στάλθηκε στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης τον Απρίλιο του 1943 προτού μεταφερθεί σε άλλο στρατόπεδο στο Ράβενσμπρικ, τον Νοέμβριο της ίδια χρονιάς.
Οι γονείς της και η αδελφή της δολοφονήθηκαν από τους Ναζί.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Μπεζαράνο πήγε στην Παλαιστίνη και έζησε στο Ισραήλ για σχεδόν 15 χρόνια προτού επιστρέψει στη Γερμανία, όπου τα τελευταία χρόνια είχε προειδοποιήσει για την άνοδο της ακροδεξιάς.
"Για όσους την έζησαν, είναι αδύνατον να περιγράψουν πόσο σοβαρή είναι" η άνοδος του γερμανικού ακροδεξιού κόμματος AfD και του αντιισλαμικού κινήματος Pegida, είχε πει.
Η Μπεζαράνο έγραψε επίσης μια σειρά από αυτοβιογραφίες και εργάστηκε για την Διεθνή Επιτροπή του ¶ουσβιτς.
Είχε επιστρατευθεί για να συμμετάσχει στην γυναικεία ορχήστρα του ¶ουσβιτς, τα μέλη της οποίας έπαιζαν πιάνο και όχι ακορντεόν.
Η ορχήστρα έπαιζε για τους κρατούμενους στο στρατόπεδο και για τους απελαθέντες που έφθαναν εκεί με τρένα.
Η Μπεζαράνο είχε πει το 2014 στο ραδιόφωνο της Deutsche Welle: "Γνώριζες ότι θα τους εξοντώσουν στους θαλάμους αερίων και το μόνο που μπορούσες να κάνεις είναι να μείνεις εκεί και να παίζεις"...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
