 |
|
|  Σάββατο 14/8
Θεσσαλονίκη: Έπαιζε μπουζούκι την ώρα που έκανε επέμβαση στον εγκέφαλο
ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
Οι πενιές του μπουζουκιού ακούγονται στους διαδρόμους του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης. Ο ήχος βγαίνει όχι από κάποιο ραδιόφωνο, ούτε από κάποιον συνοδό που ακούει μουσική, αλλά μέσα από το θάλαμο των χειρουργείων. Το μουσικό όργανο στα χέρια του 37χρονου Δημήτρη Κύρτσου «σπάει» την ησυχία που συνήθως επικρατεί πάνω από το χειρουργικό τραπέζι και η επέμβαση εξελίσσεται ενώ ακούγονται παλιές αγαπημένες λαϊκές επιτυχίες. Πριν από λίγους μήνες ο νεαρός από τη Βέροια βρέθηκε στο χειρουργείο, για επέμβαση αφαίρεσης όγκου στο κεφάλι, παίζοντας μπουζούκι.
Η ιδέα να έχει μαζί του τη δύσκολη ώρα της επέμβασης το αγαπημένο μουσικό όργανο, όπως λέει , ήρθε όταν είδε άλλους ασθενείς στο εξωτερικό που έκαναν ανάλογα χειρουργεία στον εγκέφαλο, να παίζουν μουσική. «Βλέποντας βίντεο στο youtube αντίστοιχων επεμβάσεων, είδα έναν άνδρα να χειρουργείται παίζοντας κιθάρα και κάποιον άλλον να παίζει βιολί την ώρα της εγχείρησης. Σκέφτηκα "γιατί όχι κι εγώ;". Το πρότεινα στον γιατρό μου, αλλά δεν ήταν δυνατόν εκείνη τη χρονική στιγμή», εξηγεί ο κ. Κύρτσος.
Λίγο καιρό αργότερα, ωστόσο, και ενώ η επανεμφάνιση του όγκου τον οδήγησε και πάλι στο χειρουργείο του ίδιου νοσοκομείου, έγιναν όλες οι απαραίτητες διαδικασίες και συνεννοήσεις ώστε αυτή τη φορά να μην μπει στο χειρουργείο μόνος, αλλά με την παρέα του αγαπημένου του μουσικού οργάνου.
Οι έμπειροι και καταξιωμένοι γιατροί του ΑΧΕΠΑ έκαναν το χειρουργείο μετά... μουσικής. Όπως εξηγεί ο νεαρός ασθενής, δεν ήταν σε ολική νάρκωση, πράγμα που σημαίνει ότι είχε τις αισθήσεις του και μάλιστα το πρώτο τραγούδι που έπαιξε ήταν το "Μαυρομάτα μου", το οποίο αφιέρωσε στη σύζυγό του.
«Το να χειρουργείται κάποιος ασθενής με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή να έχει επικοινωνία και να συνομιλεί με τους γιατρούς την ώρα εκείνη, είναι κάτι το οποίο γίνεται εδώ και τουλάχιστον δεκατέσσερα χρόνια στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ», δήλωσε ο νευροχειρουργός, αναπληρωτής Καθηγητής Νευροχειρουργικής της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ, Νικόλαος Φόρογλου, που ήταν ο χειρουργός του ασθενή-μουσικού. «Πρόκειται για μια τεχνική που εξασφαλίζει τη μέγιστη εξεύρεση των όγκων του εγκεφάλου, με την ταυτόχρονη διατήρηση των απαραίτητων λειτουργιών του», συμπλήρωσε, δηλώνοντας παράλληλα πολύ ικανοποιημένος που, παρά τους αυξημένους περιορισμούς της παροχής υπηρεσιών λόγω της Covid-19, παρέχονται υψηλού επιπέδου υπηρεσίες στους νευροογκολογικούς ασθενείς.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
