 |
|
|  Σάββατο 28/8
Γυναίκα δεν αγοράζει τίποτε,ούτε καν χαρτί υγείας, για να εξοικονομήσει χρήματα και να μπορεί να ζει στη...Νέα Υόρκη
gazzetta.gr,protothema.gr
Η Kate Hashimoto ζει στη Νέα Υόρκη, την πιο ακριβή πόλη στον κόσμο, οπότε μίλησε ή καλύτερα έδωσε συμβουλές στην εκπομπή TLC Extreme Cheapskates, για το πως να ζεις λιτά και μάλιστα πως να μην ξεπερνά το μπάτζετ των 200 δολαρίων.
«Ζω στη Νέα Υόρκη τρία χρόνια, αν και είναι η πιο ακριβή πόλη για να ζήσω, έχω βρει τρόπους για να το ανταπεξέλθω» είπε και συμπλήρωσε: «Εάν πρέπει να ξοδέψω χρήματα, προσπαθώ να το αποφύγω, θα προσπαθήσω να πληρώσω όσο το δυνατόν λιγότερο».
Η Katie για να καταλάβετε, δεν έχει πληρώσει ποτέ για έπιπλα, αλλά επέλεξε να ψάξει αλλού… Όπως; Στα σκουπίδια ή στην άκρη των δρόμων που πολλοί παρατάνε τα πράγματα που δεν θέλουν.
Το κρεβάτι της είναι φτιαγμένο από παλιά στρώματα γιόγκα ενώ το (υποτιθέμενο) τραπεζάκι της, δεν είναι κάτι άλλο από μια στοίβα από περιοδικά.
«Εξόπλισα το σπίτι μου μαζεύοντας τα πεταμένα έπιπλα από τον δρόμο και έτσι έχω εξοικονομήσει μερικές χιλιάδες δολάρια».
Η εξοικονόμηση για την Kate Hashimoto όμως δεν σταματά εκεί, καθώς, όπως είπε, αποφεύγει το μαγείρεμα για να κρατήσει τους λογαριασμούς ενέργειας (ΔΕΗ) σε χαμηλά επίπεδα, ενώ φυσικά δεν χρησιμοποιεί το πλυντήριο πιάτων ούτε και τον φούρνο, αλλά αντίθετα, τα έχει μετατρέψει σε αποθηκευτικούς χώρους.
Επί τρία χρόνια δεν έχει βάλει πλυντήριο για τα ρούχα, αλλά τα πλένει στο… ντους, ενώ το πιο ακραίο έρχεται τώρα: Αρνείται ακόμη και να αγοράσει χαρτί υγείας.
«Δεν χρησιμοποιώ χαρτί υγείας, χρησιμοποιώ μόνο νερό και σαπούνι για να ξεπλυθώ».
Όσον αφορά την γκαρνταρόμπα της, η Kate είναι περήφανη για το γεγονός ότι δεν αγόρασε τίποτα καινούργιο για να φορέσει τα τελευταία οκτώ χρόνια: «Η τελευταία φορά που αγόρασα εσώρουχα ήταν το 1998».
Για φωτισμό το βράδυ, έχει έναν λαμπτήρα, το οποίο πηγαίνει από δωμάτιο σε δωμάτιο και έτσι, όπως ισχυρίζεται, εξοικονομεί 60 δολάρια τον μήνα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
