 |
|
|  Κυριακή 5/9
Αφγανές κινηματογραφίστριες απευθύνουν έκκληση για συμπαράσταση και βοήθεια από το φεστιβάλ της Βενετίας
AΠΕ-ΜΠΕ
Οδυνηρή μαρτυρία χθες στο φεστιβάλ της Βενετίας όπου Αφγανές κινηματογραφίστριες περιέγραψαν την δραματική κατάσταση στην οποία έχει βυθίσει τον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας τους η κατάληψη της εξουσίας από τους ταλιμπάν, απευθύνοντας έκκληση στην διεθνή κοινότητα να κινητοποιηθεί.
«Μέσα σε δύο μόνο εβδομάδες, τα λαμπρότερα πνεύματα εγκατέλειψαν την χώρα, τουλάχιστον όσοι είχαν την δυνατότητα», είπε η Σάχραα Καρίμι, 38χρονη σκηνοθέτις, βραβευμένη σε πολλά φεστιβάλ, κατά την διάρκεια συνέντευξης Τύπου που οργανώθηκε στο περιθώριο του φεστιβάλ με θέμα την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο κόσμος του κινηματογράφου και της τέχνης στο Αφγανιστάν.
«Φανταστείτε μια χώρα χωρίς καλλιτέχνες», είπε η γυναίκα περιγράφοντας τον κατακλυσμό που προκλήθηκε από την κατάληψη της Καμπούλ από τους ταλιμπάν στις 15 Αυγούστου: «Ολα σταμάτησαν μέσα σε λίγες ώρες. Τα αρχεία βρίσκονται πλέον υπό τον έλεγχο των ταλιμπάν. Το έργο των σκηνοθετών εξαφανίστηκε μέσα σε λίγες ώρες. Ορισμένοι κατάφεραν να φύγουν με τους υπολογιστές τους, άλλοι τίποτε απολύτως».
«Αυτή η αιφνιδιαστική κατάρρευση μάς έκανε να χάσουμε τα πάντα», είπε η συνάδελφός της Σάχρα Μάνι, δημιουργός του ντοκιμαντέρ "A thousand girls like me", με θέμα την αιμομιξία. Εφερε ως παράδειγμα την κατάσταση στην μοναδική μικτή μουσική σχολή της Καμπούλ: «Οι ταλιμπάν έχουν καταλάβει το κτίριο, έχουν καταστρέψει τα μουσικά όργανα και οι μαθητές κρύβονται», είπε. «Ολη η δουλειά που έγινε τα τελευταία χρόνια εξαφανίστηκε».
«Βοηθήστε μας»
Η Σάχρα Μάνι, που έγινε το 2019 η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Αφγανικού Οργανισμού Κινηματογράφου, μίλησε και για την δική της φυγή: «Την Κυριακή, 15 Αυγούστου, άρχισα την ημέρα μου ως συνήθως και λίγες ώρες αργότερα, χρειάστηκε να πάρω την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής μου: να μείνω ή να φύγω από την χώρα μου».
«Ολα χάθηκαν, όλα καταστράφηκαν», είπε με πικρία. «Είμαστε ηθοποιοί, σκηνοθέτες και παραγωγοί, δεν είμαστε πολιτικοί. Το μόνο που θέλαμε ήταν να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας».
Εκείνη που παρουσιάζει τους εξόριστους καλλιτέχνες ως «πρεσβευτές της αφγανικής ταυτότητας», προειδοποιεί ότι δεν πρέπει να υπάρξει εμπιστοσύνη προς τους ταλιμπάν. «Οχι μόνο είναι πιο βάναυσοι, αλλά έχουν γίνει και περισσότερο πονηροί λόγω της χρήσης της τεχνολογίας της επικοινωνίας».
«Η διεθνής κοινότητα μπορεί να μας σώσει. Βοηθήστε μας: Εχουμε ανάγκη από ελπίδα».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
