 |
|
|  Tετάρτη 8/9
«Παρακαλώ, προσευχηθείτε για εμένα»
Η συγκλονιστική ιστορία της δημοσιογράφου που κρύβεται από τους Ταλιμπάν
Guardian,marie claire
Λίγο πριν γίνει γνωστό το διάταγμα που επιβάλλει στις φοιτήτριες των πανεπιστημίων της Καμπούλ να εμφανίζονται για μάθημα φορώντας αμπάγια και νικάμπ, να βγαίνουν από το μάθημα πέντε λεπτά νωρίτερα από τους φοιτητές και να παραμένουν σε αίθουσες αναμονής μέχρι εκείνοι να αποχωρήσουν, η ιστορία μιας δημοσιογράφου που προσπαθεί να σωθεί από τη βιαιότητά τους συγκλονίζει.
Η νεαρή δημοσιογράφος περιγράφει τον πανικό και τον φόβο που ένιωθε όσο προσπαθούσε να κρυφτεί σε όλο το Αφγανιστάν, μετά την κατάληψη της Καμπούλ από τους Ταλιμπάν. Η 22χρονη Αφγανή, που δεν επιθυμεί να αποκαλύψει το όνομά της και υπογράφει ως «Ανώνυμη» το κείμενό της στη Guardian, περιγράφει τη δύσκολη θέση που βρίσκονται οι γυναίκες στη χώρα της.
«Την περασμένη εβδομάδα ήμουν δημοσιογράφος ειδήσεων. Σήμερα δεν μπορώ να γράψω με το όνομά μου ή να πω από πού βρίσκομαι. Όλη μου η ζωή εξαφανίστηκε μέσα σε λίγες μέρες», αναφέρει στην αρχή του άρθρου της. «Η απόφασή μου να εγκαταλείψω το σπίτι μου δεν ήταν προσχεδιασμένη. Έγινε πολύ ξαφνικά. Τις προηγούμενες ημέρες όλη η επαρχία που ανήκε η πόλη μου καταλήφθηκε από τους Ταλιμπάν. Πλέον, δεν είμαι ασφαλής επειδή είμαι 22 ετών γυναίκα και ξέρω ότι οι Ταλιμπάν αναγκάζουν τις οικογένειες να δίνουν τις κόρες τους ως νύφες στους στρατιώτες. Δεν είμαι επίσης ασφαλής, επειδή εργάζομαι ως ρεπόρτερ και ξέρω ότι οι Ταλιμπάν θα έρθουν για εμένα και τις συναδέλφους μου», συνεχίζει και αναρωτιέται αν θα καταφέρει να δει ξανά τους γονείς και την οικογένειά της.
Τη στιγμή που οι Ταλιμπάν ξαναπήραν την εξουσία η νεαρή κοπέλα εργαζόταν και η διευθύντριά της τής τηλεφώνησε και της ζήτησε να μην μιλήσει σε κανέναν άγνωστο και ιδανικά να φύγει από τη χώρα. Η συνέχεια της περιγραφής της είναι συγκλονιστική, ενώ η συγκίνηση και ο φόβος της είναι έκδηλοι ακόμα και στον γραπτό λόγο.
«Άρχισα να μαζεύω τα πράγματά μου και ένας θείος μου με βοήθησε να φύγω προς το χωριό του. Έξω από το σπίτι μου είχαν ήδη αρχίσει οι συγκρούσεις. Οι γονείς μου αρνήθηκαν να μας ακολουθήσουν και με παρακάλεσαν να φύγω. Θυμάμαι να είμαστε στο αυτοκίνητό του και βόμβες να σκάνε δίπλα μας. Γυναίκες με παιδιά έτρεχαν πανικόβλητοι γύρω μας. Θυμάμαι ουρλιαχτά και κλάματα. Ένιωθα σαν να βρισκόμασταν μέσα σε μία βάρκα, που τα μανιασμένα κύματα χτυπούσαν αλύπητα. Κρυφτήκαμε σπίτι του, αλλά ούτε εκεί ήμασταν ασφαλείς. Οι γείτονες έμαθαν για εμένα και θα καλούσαν τους Ταλιμπάν. Αν με έβρισκαν θα μας σκότωναν όλους», αναφέρει ενώ στη συνέχεια περιγράφει το πώς κατάφερε να φτάσει στο σπίτι ενός μακρινού συγγενή σε μια περιοχή που δεν είχε ούτε νερό ούτε ρεύμα.
«Περπατήσαμε πολλές ώρες. Εγώ συνέχεια φορούσα το chadari (η μπούρκα που καλύπτει όλο το σώμα και το πρόσωπο των γυναικών στο Αφγανιστάν), ενώ επιλέγαμε μόνο δύσκολους δρόμους, που υποθέταμε πως δεν θα βρίσκαμε Ταλιμπάν. Εδώ βρίσκομαι τώρα, αποκομμένη από τον κόσμο. Οι περισσότερες γυναίκες που ξέρω έχουν προσπαθήσει να βρουν ένα ασφαλές μέρος να διαφύγουν. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι την οικογένειά μου και τους φίλους μου και όλες τις γυναίκες στο Αφγανιστάν. Όλες οι συνάδελφοί μου είναι τρομοκρατημένες. Οι περισσότερες κατάφεραν να φύγουν μακριά από την Καμπούλ, αλλά είμαστε περικυκλωμένες. Όλες μας μιλούσαμε κατά των Ταλιμπάν και τους εξοργίζαμε με τα ρεπορτάζ μας. Τώρα όλοι είναι σε πανικό. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τρέχω και να κρύβομαι, ελπίζοντας πως ο δρόμος για τη διαφυγή θα ανοίξει γρήγορα. Παρακαλώ, προσευχηθείτε για εμένα»...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
