 |
|
|  Τρίτη 30/11
Save the Children
300 εκατ. ανήλικοι διατρέχουν κίνδυνο να στρατολογηθούν και να συμμετάσχουν σε πολέμους
AΠΕ-ΜΠΕ
Το ένα στα οκτώ παιδιά στον κόσμο -με άλλα λόγια πάνω από 300 εκατομμύρια- ζει σε εμπόλεμη ζώνη και ενδέχεται να στρατολογηθεί εξαναγκαστικά, προειδοποιεί σήμερα Τρίτη η μη κυβερνητική οργάνωση Save the Children («Σώστε τα Παιδιά»), απευθύνοντας έκκληση να διευρυνθεί η πρόσβαση στη σχολική εκπαίδευση, κάτι που θεωρεί πως έχει καίρια σημασία για τη μείωση του κινδύνου αυτού.
Το 2020, τα Ηνωμένα Έθνη απηύθυναν έκκληση να κηρυχθεί παγκόσμια κατάπαυση του πυρός, ώστε να μπορέσει να αντιμετωπιστεί απρόσκοπτα η πανδημία του νέου κορονοϊού. Όμως ένοπλες οργανώσεις όχι μόνο συνέχισαν, αλλά κλιμάκωσαν τη δράση τους σε διάφορες χώρες, ανάμεσά τους στο Αφγανιστάν, στη ΛΔ Κονγκό, στη Νιγηρία, στην Υεμένη.
Η σημερινή έκθεση της ΜΚΟ αναφέρει ότι το 2020, 337 εκατομμύρια παιδιά ζούσαν σε περιοχές όπου δρουν ένοπλες οργανώσεις ή τακτικές δυνάμεις που επιδίδονται σε στρατολόγηση ανηλίκων.
Σχεδόν 200 εκατομμύρια από αυτά ζουν στις πιο θανάσιμες εμπόλεμες ζώνες, αριθμός αυξημένος κατά 20% σε σύγκριση με το 2019.
«Είναι απλά φρικιαστικό το ότι στη σκιά της πανδημίας του νέου κορονοϊού και παρά την έκκληση του ΟΗΕ να κηρυχθεί παγκόσμια κατάπαυση του πυρός, περισσότερα παιδιά παρά ποτέ» κινδυνεύουν να υποστούν εξαναγκαστική στρατολόγηση και «να τραυματιστούν ή να σκοτωθούν», σύμφωνα με την Ίνγκερ Άσινγκ, γενική διευθύντρια της Save the Children International.
Ο ακριβής αριθμός των παιδιών-στρατιωτών είναι άγνωστος. Το 2020, όμως, πάνω από 8.500 παιδιά στρατολογήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως μαχητές ή σε υποστηρικτικούς ρόλους, κυρίως από μη κρατικές ένοπλες οργανώσεις, σύμφωνα με δεδομένα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Πρόκειται για αριθμό αυξημένο κατά 10% σε σύγκριση με το 2019.
Ο αριθμός αυτός πιθανόν αντιπροσωπεύει μόνο ένα μικρό μέρος των παιδιών που έχουν στρατολογηθεί στην πραγματικότητα, υπογραμμίζεται στην έκθεση της οργάνωσης.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
