 |
|
|  Παρασκευή 10/12
Μυθική περιουσία από ένα τραγούδι
Πόσα χρήματα βγάζει κάθε χρόνο η Μαράια Κάρεϊ από το All I Want For Christmas
gazzetta.gr,protothema.gr
Από το 1994, όταν και κυκλοφόρησε το «All I Want For Christmas» μέχρι και σήμερα, η Αμερικανή τραγουδίστρια έχει χτίσει μια τεράστια περιουσία χάρη σε αυτό το κομμάτι.
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή η Μαράια Κάρεϊ έχει την τιμητική της. Εκατομμύρια σπίτια και μαγαζιά σε ολόκληρο τον πλανήτη στολίζουν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα τους και βάζουν από πίσω να ακούγεται το πιο διάσημο τραγούδι της. Το All I Want For Christmas.
Μπορεί ορισμένοι να μην το θυμούνται, όμως, το συγκεκριμένο κομμάτι κυκλοφόρησε πριν από 27 χρόνια (το μακρινό 1994) με την 25χρονη τότε Μαράια να εκτοξεύει τη φήμη της, αλλά και την περιουσία της. Μιλώντας για χρήματα, έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσα μπορεί να κερδίζει κάθε χρόνο η τραγουδίστρια από τη Νέα Υόρκη αποκλειστικά από αυτό το τραγούδι;
Σύμφωνα με άρθρο του Economist, μέχρι τον Δεκέμβριο του 2019 η Μαράια Κάρεϊ είχε βάλει στους τραπεζικούς της λογαριασμούς, κάτι παραπάνω από 50.000.000 ευρώ (53 εκατ. για την ακρίβεια) χάρη στο All I Want For Christmas.
Αν τώρα αυτό το ποσό το διαιρέσουμε με τα χρόνια κυκλοφορίας του κομματιού, μάς βγαίνει ένα ποσό λίγο πάνω από τα 2.000.000 ευρώ, τα οποία προστίθεται στον λογαριασμό της τραγουδίστριας κάθε χρόνο, χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα. Ή αλλιώς περίπου 176.000 ευρώ το μήνα. Όχι άσχημα, έτσι;
Αξίζει να σημειωθεί ότι το πρώτο επίσημο κλιπ του All I Want For Christmas στο Youtube έχει περισσότερες από 709 εκατ. προβολές, ενώ η επανεκτέλεση του κομματιού που έκανε η Μαράια το 2011 με τον Τζάστιν Μπίμπερ, μετράει περισσότερα από 209 εκατ. views. Όλα αυτά φυσικά φέρουν χρήματα στην τραγουδίστρια, όπως και οι ακροάσεις στο Spotify, αλλά και οι φορές που το κομμάτι παίζει σε κάποια ταινία, σε κάποιο τηλεοπτικό πρόγραμμα ή σε μια διαφήμιση.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
