 |
|
|  Κυριακή 12/12
Τουρκική πόλη ειναι σε ... μόνιμη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης»
DW,protothema.gr
Ο Αλί Καλτσίκ δεν μασάει τα λόγια του. «Έχω ζήσει το πραξικόπημα του 1980, έχω δει πολλά ασυνήθιστα πράγματα σε αυτή τη ζωή, αλλά αυτός ο απροκάλυπτος φασισμός είναι κάτι καινούριο», λέει. Ο Καλτσίκ ζει στην πόλη Βαν της νοτιοανατολικής Τουρκίας, στις όχθες της ομώνυμης λίμνης, που είναι η μεγαλύτερη της Τουρκίας, κοντά στα σύνορα με το Ιράν. Εδώ και πολλά χρόνια είναι πρόεδρος του συλλόγου Çev-Der, που αναλαμβάνει δράσεις για την προστασία του περιβάλλοντος και τη διατήρηση ιστορικών κειμηλίων. Μόνο που οι δραστηριότητες του συλλόγου έχουν αναγκαστικά διακοπεί εδώ και ...1.850 ημέρες.
Από τότε ισχύει στην πόλη Βαν η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», την οποία είχε επιβάλει ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε ολόκληρη τη χώρα από το καλοκαίρι του 2016, μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του. Στόχος του μέτρου ήταν η διασφάλιση της δημόσιας τάξης και η πρόληψη τρομοκρατικών επιθέσεων. Στην υπόλοιπη χώρα η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» έχει τερματιστεί από το 2018, όχι όμως και στην πόλη Βαν. Κάθε 15 ημέρες ο τοπικός κυβερνήτης αποφασίζει την παράταση των έκτακτων μέτρων για άλλες 15 ημέρες. Κι έτσι η «έκτακτη» κατάσταση έχει γίνει ...μόνιμη.
Αυτό σημαίνει ότι περιορίζονται σημαντικά οι δημόσιες δραστηριότητες για τα πολιτικά κόμματα, τις ΜΚΟ, τις πρωτοβουλίες πολιτών. Προκηρύξεις, ανακοινώσεις, διαδηλώσεις, καθιστικές διαμαρτυρίες, δημοσκοπήσεις; Όλα αυτά προϋποθέτουν την έγκριση του τοπικού κυβερνήτη. Ακόμη και η πολιτιστική δραστηριότητα έχει πλέον παραλύσει. Σπάνια γίνονται συναυλίες ή ανεβαίνουν θεατρικές παραστάσεις. Ακόμη και ο σύλλογος του Αλί Καλτσίκ δεν μπορεί να κινηθεί ελεύθερα, όπως γινόταν παλαιότερα. Μία φορά τα κατάφερε και πήρε άδεια, παρ' όλα αυτά η αστυνομία έκανε και πάλι την εμφάνισή της. «Θέλαμε να κάνουμε μία εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος» λέει ο ίδιος «και ξεκινήσαμε για τον παραλίμνιο οικισμό Ερσίς, μαζί με τρεις δημοσιογράφους και τρία μέλη του συλλόγου Çev-Der. Μας συνόδευαν δεκάδες περιπολικά και τεθωρακισμένα οχήματα του στρατού».
Κάθε τόσο κάποιοι ντόπιοι δικηγόροι επιχειρούν να προσφύγουν στη δικαιοσύνη εναντίον του τοπικού κυβερνήτη Μεχμέτ Εμίν Μπιλμέζ, για να βάλουν ένα τέλος στην «κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Μέχρι στιγμής δεν τα έχουν καταφέρει. Τα δικαστήρια απορρίπτουν τις ενστάσεις. Ένας από αυτούς τους δικηγόρους, ο Μαχμούτ Κατσάν, λέει ότι μία φορά κατάφερε να φτάσει την υπόθεση μέχρι την επόμενη βαθμίδα, στο Εφετείο του Ερζερούμ. Αλλά ούτε εκεί οι δικαστές έβλεπαν λόγο να τερματιστεί η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Πρόκειται για σκάνδαλο, λέει ο Κατσάν, όταν μάλιστα «τόσο το Συνταγματικό Δικαστήριο της Τουρκίας, όσο και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχουν κρίνει παράνομη τη συνέχιση της απαγόρευσης». Την περασμένη εβδομάδα η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» πήρε νέα παράταση μέχρι τις 14 Δεκεμβρίου, με την αιτιολογία ότι έτσι «προστατεύονται τα θεμελιώδη δικαιώματα, η ασφάλεια και η περιουσία των πολιτών, καθώς και η δημόσια ασφάλεια απέναντι σε βίαιες πράξεις και τρομοκρατικές ενέργειες».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
