 |
|
|  Δευτέρα 13/12
...«Οι μαθητές μου δεν το έμαθαν ποτέ»
Νεαρή λέκτορας ζούσε σε μια σκηνή για δύο χρόνια,στο Λονδίνο
iefimerida.gr
Όπως πολλοί διδακτορικοί φοιτητές, η Aimée Lê χρειαζόταν την ωριαία αμειβόμενη εργασία της – ως λέκτορας αγγλικών – για να τα φέρνει βόλτα. Αυτό όμως που δεν φαντάστηκαν ποτέ οι μαθητές της, ήταν ότι για δύο χρόνια ενώ τους δίδασκε ζούσε σε μια σκηνή.
Η Lê αποφάσισε να ζήσει έξω ως έσχατη λύση όταν αντιμετώπισε μια απότομη αύξηση ενοικίου στο τρίτο έτος του διδακτορικού της στο Royal Holloway του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και συνειδητοποίησε ότι δεν θα μπορούσε να αντέξει οικονομικά ένα διαμέρισμα και να καλύψει όλα της τα έξοδα βάσει των εισοδημάτων της στην έρευνα και τη διδασκαλία. Την ιδιαίτερη ιστορία της, παρουσίασε η Guardian.
«Έκανε κρύο. Ήταν μια μικρή σκηνή για ένα άτομο, πράγμα που σήμαινε ότι μετά από λίγο ζέσταινε. Υπήρχαν όμως μέρες που θυμάμαι ότι ξυπνούσα και η σκηνή μου ήταν σε έναν κύκλο χιονιού. Όταν δεν έκανα το διδακτορικό μου ή άλλη δουλειά, μάθαινα πώς να κόβω ξύλα ή να ανάβω φωτιά», θυμάται.
Αποθήκευσε τα βιβλία της στο μεταπτυχιακό γραφείο για να μην καταστραφούν και έκανε ντους στο πανεπιστήμιο. «Δεν το είπε ακριβώς» στους γονείς της, λέγοντάς τους ότι έμενε σε μια οικολογική φάρμα για να μην τους ανησυχήσει.
Ούτε το είπε στο πανεπιστήμιό της, το οποίο ανέφερε ότι η ευημερία όλων των φοιτητών του ήταν πρωταρχικής σημασίας και ότι ενθάρρυνε όποιον δυσκολεύεται να ζητήσει υποστήριξη. Η Lê λέει ότι έκανε διπλή ζωή, φοβούμενη ότι θα μπορούσε να βλάψει την επαγγελματική της φήμη αν οι άνθρωποι γνώριζαν ότι ήταν άστεγη.
Σύμφωνα με την Ένωση Πανεπιστημίων και Κολλεγίων, τα δεινά των νέων ακαδημαϊκών που επιθυμούν απεγνωσμένα να εδραιώσουν σταθερά την καριέρα τους, επιδεινώνεται. Ανάμεσα στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, είναι οι άδικες αμοιβές, ο «μη βιώσιμος» φόρτος εργασίας και οι περιστασιακές συμβάσεις.
«Νομίζω ότι οι μαθητές είχαν κάθε προσδοκία ότι έπαιρνα μισθό για τη δουλειά μου. Νομίζω ότι αυτό υποθέτουν παντού οι φοιτητές: ότι είμαστε καθηγητές με σωστές συμβάσεις. Τους είπα ότι δεν ήταν έτσι, αλλά σκέφτηκα ότι το να τους πω ότι μένω έξω ήταν ένα βήμα πολύ μακριά», αναφέρει η Lê.
Έρευνα που δημοσιεύτηκε αυτόν τον μήνα διαπίστωσε ότι σχεδόν τα μισά από τα προπτυχιακά μαθήματα για τα οποία είναι διάσημο το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ παραδίδονται από επισφαλώς απασχολούμενο προσωπικό χωρίς κατάλληλες συμβάσεις. Η UCU (University and College Union) λέει ότι αυτή είναι μια γνωστή ιστορία σε όλη τη χώρα.
Η Lê έλαβε ετήσια υποτροφία 16.000 λιρών για τρία χρόνια από το Royal Holloway για να κάνει το διδακτορικό της σε μειονοτικές εθνοτικές ομάδες στην αμερικανική λογοτεχνία και κέρδισε μια επιπλέον υποτροφία από τις ΗΠΑ, από όπου κατάγεται, στο πρώτο της έτος. Αλλά ως διεθνής φοιτήτρια έπρεπε να πληρώνει 8.000 λίρες ετησίως ως δίδακτρα στο πανεπιστήμιο (δίδακτρα που έχουν αρθεί για τους υποτρόφους του Ηνωμένου Βασιλείου), αφήνοντάς της 12.000 λίρες ετησίως για να ζήσει, συμπεριλαμβανομένου του μισθού της από τη διδασκαλία.
Λέει ότι τα κατάφερνε ίσα-ίσα έως ότου η φτηνή αίθουσα μεταπτυχιακών σπουδών στην οποία έμενε έκλεισε για ανακαινίσεις στο τέλος του δεύτερου έτους της. Αντιμετώπισε το ενδεχόμενο να βρει επιπλέον 3.000 λίρες ετησίως για ενοίκιο, το οποίο λέει ότι δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά. Αποφασισμένη να μην τα παρατήσει, δανείστηκε τη σκηνή από μια φίλη της.
Η Lê παραδέχεται ότι στην αρχή φοβήθηκε. «Τρόμαξα πολύ. Έμαθα ότι υπήρχε ένας καταυλισμός διαμαρτυρίας κοντά στην πανεπιστημιούπολη, οπότε πήγα με τη σκηνή μου και ρώτησα αν μπορούσα να μείνω εκεί για να μην είμαι μόνη. Και αυτή ήταν η αρχή των επόμενων δύο χρόνων μου»....
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
