 |
|
|  Τρίτη 4/1
Πώς η ζωή ενός πρόσφυγα άλλαξε με μια σέλφι
DW,zougla.gr
Ο Ανάς Μονταμανί, πρόσφυγας από τη Συρία, έγινε διάσημος το 2015, όταν έβγαλε μια σέλφι με την τότε καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ, στην κορύφωση της προσφυγικής κρίσης. Πού βρίσκεται όμως σήμερα; Και τι έχει αλλάξει έκτοτε στη ζωή του;
Ο Ανάς Μονταμανί ζει σήμερα σε ανατολικό προάστιο του Βερολίνου και νοικιάζει δικό του διαμέρισμα. Πριν από έξι χρόνια, όταν έφτασε στη Γερμανία, ζούσε σε κοιτώνα προσφύγων. Έκτοτε έχει καταφέρει πολλά. «Σπουδάζω Οικονομικά και Επικοινωνία. Είμαι στο πέμπτο εξάμηνο. Δουλεύω παράλληλα και συγκατοικώ με την κοπέλα μου. Ελπίζω να πάρω αργότερα και τη γερμανική υπηκοότητα» λέει χαρακτηριστικά.
Η σέλφι που έβγαλε κατά τύχη με την Άγκελα Μέρκελ τον έκανε ξαφνικά γνωστό. Η εικόνα του έπαιξε σε όλα τα γερμανικά ΜΜΕ - και όχι μόνο. Μια οικογένεια Γερμανών επικοινώνησε αμέσως μαζί του, προσφέροντάς του φιλοξενία.
Από τη στοχοποίηση στην επιτυχία
Ο ίδιος θυμάται: «Η σέλφι με την καγκελάριο σημαίνει για εμένα πολλά. Είναι πολύ περισσότερο από μια φωτογραφία. Είναι σύμβολο της ανθρωπιάς της κυρίας Μέρκελ. Με βοήθησε, μου έσωσε τη ζωή. Θα της είμαι ευγνώμων για όλη μου τη ζωή. Η σέλφι ήταν η απόδειξη ότι η Άγκελα Μέρκελ έχει μεγάλη καρδιά, μας δέχτηκε στη χώρα και μας έδωσε τη δυνατότητα να μείνουμε και να ενσωματωθούμε εδώ».
Όμως τα πράγματα δεν ήταν έκτοτε πάντα ρόδινα για τον Μονταμανί. Μετά τα ισλαμιστικά τρομοκρατικά χτυπήματα στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, ο ίδιος στοχοποιήθηκε ως ύποπτος σε πολλά μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τότε φοβήθηκε για τη ζωή του και σταμάτησε να βγαίνει από το σπίτι. Στράφηκε μάλιστα κατά του Facebook για διασπορά ψευδών ειδήσεων. Δίχως όμως επιτυχία.
Παρ' όλα αυτά δεν πτοήθηκε και συνέχισε να προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή του στη Γερμανία. Η Άγκελα Μέρκελ παραμένει η προσωπική του ηρωίδα. «Θα μου λείψει πολύ. Αν την ξανασυναντούσα, θα ήθελα να την ευχαριστήσω πραγματικά για όλα όσα έκανε για μένα. Χάρη σ´ αυτήν τα πηγαίνω σήμερα πολύ καλύτερα στη ζωή μου. Θέλω να της δείξω τον σεβασμό μου γιατί μου έσωσε τη ζωή. Και ίσως της ξαναζητήσω να βγάλουμε και πάλι μια σέλφι».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
