 |
|
|  Τρίτη 1/3
Ρόμαν Αμπράμοβιτς
Ο αόρατος ολιγάρχης που πούλαγε κούκλες και έγινε ο «ταμίας» του Πούτιν
flashnews.gr,protothema.gr
Η Σιβηρία φημίζεται για πολλά πράγματα σίγουρα όμως όχι για το καλό της κλίμα, αφού οι θερμοκρασίες ειδικά τον χειμώνα είναι πολικές.
Ο 4χρονος πιτσιρικάς που κράταγε το χέρι του παππού του σφιχτά κρύωνε παρά τα ζεστά ρούχα που φόραγε, ενώ το χιόνι έπεφτε πυκνό στο Κόμι.
Εκεί που μεγάλωσε ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς, ορφανός από γονείς, έχοντας ξεχάσει το Σάρατοβ, την πόλη της Δυτικής Ρωσίας που γεννήθηκε ο 55χρονος σήμερα ολιγάρχης.
Αυτός που βιώνει την δική του «Σιβηρία» εδώ και λίγα 24ωρα, αφού η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, άλλαξε για τα καλά το ήδη αμφιλεγόμενο status του.
Η απόφαση να μεταβιβάσει τις μετοχές του στην Τσέλσι στους διαχειριστές του φιλανθρωπικού ιδρύματος της ομάδας του Λονδίνου έσκασε σαν βόμβα.
Ο Αμπράμοβιτς όντας στο μάτι του κυκλώνα μαζί με άλλους Ρώσους ολιγάρχες «κολλητούς» του Πούτιν που δεν έχουν χαρακτηριστεί αλλά στην ουσία θωρούνται persona non grata πλέον στη Δύση, επέλεξε να κάνει αυτός την πρώτη κίνηση.
Ίσως επειδή πάντοτε ήθελε να έχει τον πρώτο λόγο αυτός ο «αόρατος» δισεκατομμυριούχος που έχτισε μια αυτοκρατορία 8.500.000.000 ευρώ εκμεταλλευόμενος ευκαιρίες και ισχυρές γνωριμίες, στην περίοδο που διαλύθηκε η ΕΣΣΔ.
Το έκανε τόσο καλά, που κατάφερε να έχει ένα στόλο από εκπληκτικά σκάφη, ιδιωτικά Boeing, συγκλονιστικές κατοικίες από την Κυανή Ακτή μέχρι το Σεν Μπαρθς, έργα τέχνης και μια από τις πλέον δημοφιλείς αγγλικές ομάδες.
Οι τρεις γάμοι που κατέληξαν σε ισάριθμα διαζύγια και τα εφτά παιδιά συμπληρώνουν εν μέρει την ερώτηση στο πάζλ του ποιος είναι αυτός ο μυστικοπαθής Κροίσος.
Η απάντηση δεν είναι εύκολη, όχι τόσο όσο η αρχή της μυθιστορηματικής διαδρομή του πριν από τρεις και πλέον δεκαετίες.
Ο μικροπωλητής που τα ήθελε όλα
Σήμερα λίγοι θυμούνται ακόμη τον νεαρό Ρόμαν Αμπράμοβιτς ως μικροπωλητή που πούλαγε πλαστικές κούκλες στους δρόμους της Μόσχας, ένας ντροπαλός άντρας με τις γυναίκες τότε.
Ήταν όμως ένα ανήσυχο από τότε μυαλό που έψαχνε να αρπάξει την κατάλληλη ευκαιρία στα χρόνια της Περεστρόικα και όταν γνώρισε την πρώτη του σύζυγο Όλγα, ήξερε ότι ήταν η κόρη υψηλόβαθμου διπλωμάτη.
Για να χορέψει μαζί της επιστράτευσε ένα φίλο του, αφού ο ίδιος ντρεπόταν να της το ζητήσει και λύθηκε σχετικά μετά τον πρώτο χορό.
Κάτι μάλλον αναμενόμενο για έναν 20χρονο που έχοντας μείνει ορφανός από γονείς στη ηλικία των τριών ετών, μεγάλωσε με στερήσεις στο Κόμι και την Ούκτα , αμφότερες δύο «μίζερες» πόλεις στον Ρωσικό Αρκτικό Κύκλο.
Εκεί που δεν έχει πατήσει ξανά το πόδι του αυτός ο δαιμόνιος ολιγάρχης με προσωπική περιουσία δισεκατομμυρίων, τρεις γάμους, τρία διαζύγια και εφτά παιδιά.
Παντρεύτηκε την Όλγα το 1987 και την χώρισε τρία χρόνια μετά, όταν άρχισε την διαδρομή του προς τα πάνω, αναζητώντας ευκαιρίες στην διαλυμένη πλέον Σοβιετική Ένωση.
Το 1992 θα συλληφθεί για κλοπή κρατικής περιουσίας και θα φυλακιστεί αλλά για λίγο, και τον επόμενο χρόνο θα γνωρίσει τον άνθρωπο ο οποίος τον βοήθησε στα πρώτα του βήματα.
Ο Μπόρις Μπερεζόφσκι, είδε κάτι στον νεαρό Ρόμαν και μαζί ξεκίνησαν να κυνηγάνε τα μεγάλα ψάρια, αναζητώντας τα πρώτα τους εκατομμύρια.
Η πετρελαϊκή εταιρία Sibneft ήταν το πρώτο και από εκεί και πέρα ο δρόμος για τον φιλόδοξο Ρόμαν, είχε ανοίξει πλέον για τα καλά.
Ακολούθησε η χαλυβουργία Evraz μαζί με την luxury ζωή που αντιστοιχεί σε έναν 40χρονο δισεκατομμυριούχο, που ήταν προσωπικός φίλος του Μπόρις Γιέλτσιν με ότι αυτό συνεπάγεται για τις δουλειές του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
