 |
|
|  Σάββατο 19/3
Γυναίκες φεύγουν από την εμπόλεμη ζώνη και γίνονται «βορά» για τους μαστροπούς
AFP,protothema.gr
Η μαχητική ουκρανή φεμινίστρια Ίνα Σεβτσένκο, μία από τις ακτιβίστριες των Femen, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την τύχη των γυναικών στην Ουκρανία, οι οποίες «παίρνουν τα όπλα» ή επιχειρούν «να διαφύγουν με τα παιδιά τους» και μπορεί να γίνουν στόχοι «μαστροπών στα σύνορα».
«Οι γυναίκες είναι πολύ δραστήριες, βρίσκονται στο μέτωπο, παίρνουν τα όπλα, βοηθούν, σώζουν ζωές και δίνουν τη ζωή μέσα σε καταφύγια ή μέσα σε μαιευτήρια, τα οποία βομβαρδίζονται», δηλώνει η 31χρονη γυναίκα που ζει εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια στο Παρίσι.
«Γίνονται στόχοι στην Ουκρανία ως άμαχες και αυτές που προσπαθούν να διαφύγουν από την Ουκρανία με τα παιδιά τους, τις κυνηγούν μαστροποί στα σύνορα», προσθέτει μιλώντας στο Γαλλικό Πρακτορείο.
«Ομάδες μαστροπών φθάνουν από τη Γερμανία στα πολωνικά σύνορα για να επωφεληθούν από την εξαθλίωση αυτών των γυναικών», λέει η Ίνα Σεβτσένκο, η οποία κατάγεται από τη Χερσώνα (νότια Ουκρανία) όπου ζει η οικογένειά της. «Οι γυναίκες προσωποποιούν τα βάσανα της Ουκρανίας και ταυτόχρονα την αντίσταση».
«Αυτός ο πόλεμος είναι μια εκδίκηση εναντίον του ουκρανικού λαού ο οποίος θέλει να αποκοπεί από το σοβιετικό παρελθόν του που συνδέεται με τη Ρωσία, ο οποίος θέλει να χειραφετηθεί, να κάνει να αναβιώσει η εθνική ταυτότητά του και έχει εκδηλώσει τις ευρωπαϊκές και δημοκρατικές φιλοδοξίες του. Είναι μια εκδίκηση, μια απόπειρα να τιμωρηθεί ο λαός», προσθέτει.
«Η γιαγιά μου ήταν τεσσάρων ετών όταν οι Ναζί έφθασαν στο χωριό της στη δυτική Ουκρανία. Σήμερα πρέπει να κρυφτεί για άλλη μια φορά από το ρωσικό στρατό που προσπαθεί να εξαλείψει αυτό το λαό», συνεχίζει.
Η Ίνα Σεβτσένκο είναι από τα πιο γνωστά μέλη των Femen, ενός ριζοσπαστικού φεμινιστικού κινήματος γνωστού για τις γυμνόστηθες διαμαρτυρίες του και για θεαματικές -και συχνά αμφιλεγόμενες- δράσεις.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
