 |
|
|  Παρασκευή 6/5
Βιολί Στραντιβάριους, ηλικίας περίπου τριακοσίων ετών, δημοπρατείται σε τιμή ρεκόρ
AΠΕ-ΜΠΕ
Ένα εξαιρετικής ποιότητας βιολί Στραντιβάριους ηλικίας περίπου τριακοσίων ετών, που φημολογείται ότι έχει «παίξει» στη βραβευμένη με Όσκαρ μουσική του «Μάγου του Οζ», θα βγει σε δημοπρασία τον επόμενο μήνα. Σύμφωνα με τον οίκο δημοπρασιών Tarisio ,το πολύτιμο βιολί εκτιμάται πως θα μπορούσε να φτάσει τα 20 εκατομμύρια δολάρια, λόγω της εξαιρετικής του κατάστασης και ιστορίας.
Το σπάνιο Στραντιβάριους ανήκε στον Ρώσο βιρτουόζο του βιολιού Τόσα Σάιντελ (Τoscha Seidel), γεννημένο στην Οδησσό ο οποίος θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους βιολιστές του 20ού αιώνα, φημισμένος για τον πλούσιο τόνο και τη συναισθηματική του ένταση.
Υπάρχουν περίπου 600 βιολιά σε όλο τον κόσμο που κατασκευάστηκαν στο ατελιέ του Στραντιβάρι, - η υψηλότερη τιμή που καταβλήθηκε σε δημοπρασία μέσω διαδικτύου ήταν 15,9 εκατομμύρια δολάρια το 2011, οπότε το συγκεκριμένο βιολί θα μπορούσε να κάνει ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ.
Ο Τόσα Σάιντελ έκανε το ντεμπούτο του στο Κάρνεγκι Χολ της Νέας Υόρκης το 1918 και περιόδευσε στις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Αυστραλία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920.
Το 1938 μετακόμισε στην Καλιφόρνια όπου έκανε καριέρα στα στούντιο των κινηματογραφικών ταινιών. Συμμετείχε (ως σολίστ) σε πολλές παραγωγές του Χόλιγουντ, συμπεριλαμβανομένων των ταινιών «Intermezzo», «Melody for Three», και «The Wizard of Oz».
Ειδικά για την αγαπημένη ταινία της Τζούντι Γκάρλαντ : «υπάρχει κάποιο υπέροχο σόλο βιολί στα μικρά γράμματα», αναφέρει ο Τζον Φρίκε (John Fricke), συγγραφέας του βιβλίου «The Wonderful World of Oz» και σημαντικότερος ιστορικός της κλασικής ταινίας της MGM. Δεν έχει επιβεβαιωθεί αλλά πιστεύεται ότι είναι ο Σάιντελ, καθώς είναι γνωστό, ότι ήταν με σύμβαση στην MGM από τον Φεβρουάριο του 1939 και το μεγαλύτερο μέρος της παρτιτούρας του «Oz» ηχογραφήθηκε τον Μάιο του 1939.
Σημειωτέον ο Σάιντελ έκανε μαθήματα βιολιού στον διάσημο φυσικό Άλμπερτ Αϊνστάιν και αργότερα έπαιξαν μαζί σε φιλανθρωπικό κοντσέρτο βιολιού του Μπαχ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
