 |
|
|  Παρασκευή 30/12
Αντίο!
ΠΕΘΑΝΕ Ο ΠΕΛΕ
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Στο πένθος βυθίστηκε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, καθώς έφυγε από τη ζωή ο «βασιλιάς» του.
Ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο, ο γνωστός σε όλους μας Πελέ, άφησε την τελευταία του πνοή το βράδυ της Πέμπτης σε ηλικία 82 ετών στο νοσοκομείο «Άλμπερτ Αϊνστάιν», στο Σάο Πάολο, όπου νοσηλευόταν σε σοβαρή κατάσταση το τελευταίο διάστημα.
Ο Βραζιλιάνος θρύλος του παγκόσμιου ποδοσφαίρου πάλευε με τον καρκίνο του παχέος εντέρου από τον Σεπτέμβριο του 2021. Στις 29 Νοεμβρίου εισήχθη στο νοσοκομείο προκειμένου οι γιατροί να επανεξετάσουν τη θεραπεία του.
Έκτοτε η κατάσταση της υγείας του παρουσίασε επιδείνωση, με το «μαύρο διαμάντι» να παραμένει μέχρι σήμερα στο νοσοκομείο του Σάο Πάολο, όπου άφησε την τελευταία του πνοή.
Ποιος ήταν ο Βραζιλιάνος θρύλος Πελέ
Πριν από 82 χρόνια λοιπόν, στην Τρες Κορασόες της Βραζιλίας, γεννήθηκε το παιδί που έμελλε να θεωρηθεί από τους περισσότερους, ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Ήταν πρωτότοκος και πήρε το όνομα Έντισον (αργότερα έγινε Έντσον) προς τιμήν του εφευρέτη Τόμας Έντισον που είχε επισκεφτεί την πόλη.
Ο Πελέ δούλευε σε καταστήματα τσαγιού ως υπάλληλος και γυάλιζε παπούτσια έξω από τους κινηματογράφους, ενώ σχολείο κατάφερε να πάει μόνο μέχρι την τέταρτη τάξη της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Το παρατσούκλι του δεν σημαίνει τίποτα στα πορτογαλικά και στην αρχή δεν του άρεσε, αλλά όταν ένας θεολόγος του είπε πως ότι η λέξη αυτή υπάρχει στη Βίβλο και στα εβραϊκά σημαίνει θαύμα, άλλαξε την άποψή του.
Για τα «βαφτίσια» του ονόματος του, οι κυρίαρχες εκδοχές είναι δύο. Η πρώτη αναφέρει πως στην παιδική του ηλικία είχε βρει με τους φίλους του μια παλιά δερμάτινη μπάλα για να παίζουν, εξ ου και το pele που σημαίνει δέρμα σε πολλές λατινογενείς γλώσσες.
Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή το όνομα προήλθε όταν ο ίδιος φώναζε λανθασμένα τον αγαπημένο παίκτη του «Μπιλέ», τερματοφύλακα της Βάσκο ντα Γκάμα.
Ουσιαστικά, ο Πελέ αγωνίστηκε σε όλη του την καριέρα στη Σάντος. Αν αναρωτιέται κανείς πως και δεν έφυγε από τη Βραζιλία, ο λόγος είναι πως δεν τον άφησαν να το κάνει, αφού θεωρούταν «εθνικός θησαυρός» στη χώρα του καφέ. Αγωνίστηκε για 19 χρόνια στη Σάντος (1956-1974) με τον εντυπωσιακό απολογισμό των 658 τερμάτων σε 639 ματς. Στο τέλος της καριέρας του πήγε στις ΗΠΑ για να παίξει τρία χρόνια στον Κόσμο της Νέας Υόρκης (37 γκολ σε 64 συμμετοχές), του οποίου ανακηρύχθηκε επίτιμος πρόεδρος το 2010.
Στα χαρτιά ο «βασιλιάς» πέτυχε 753 γκολ σε 813 παιχνίδια. Από αυτά τα 77 (σε 91 αγώνες) με την εθνική Βραζιλίας, όντας και πρώτος της σκόρερ, αν και τον πλησιάζει ο Νεϊμάρ. Ο ίδιος ο Πελέ κάνει λόγο για 1283 γκολ υπολογίζοντας εκείνα σε ανεπίσημα παιχνίδια (1281 σε 1363 παιχνίδια σύμφωνα με την FIFA).
Μεταξύ άλλων, κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ επίτευξης χατ-τρικ (92!!!), έχει θέση στο βιβλίο «Guinness World Records» για τα ρεκόρ- γκολ και το ρεκόρ για τον μικρότερο σε ηλικία ποδοσφαιριστή που έπαιξε σε τελικό Μουντιάλ και κατέκτησε το τρόπαιο, καθώς το 1958 στον αγώνα με την Σουηδία, ήταν 17 ετών και 249 ημερών!
Στην καριέρα του, κατέκτησε τρία Μουντιάλ (1958, 1962, 1970) με την εθνική ομάδα της Βραζιλίας, αφήνοντας στις επόμενες γενιές μυθικές στιγμές με τη «Σελεσάο». Θεωρείται ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα από την FIFA και τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου (IFFHS).
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
