 |
|
|  Τρίτη 6/6
Σωτήρια εφευρεση
Αυτοκίνητο-βαλίτσα,που μπορεί να παρκάρεται ...κάθετα, βάζει τέλος στο μποτιλιάρισμα στους δρόμους
carandmotor
Το μέλλον των μετακινήσεων εντός των πόλεων χωράει μέσα σε μια... βαλίτσα, και μάλιστα αυτόνομη, με την οποία ο σχεδιαστής της ευελπιστεί να βάλει τέλος όχι μόνο στο μποτιλιάρισμα αλλά και στο άγχος της εύρεσης μιας θέσης παρκαρίσματος.
Ονομάζεται Snap Up, και είναι η δημιουργία με την οποία ο designer, Lars Riemann συμμετείχε στον παγκόσμιο διαγωνισμό Μελλοντικής Κινητικότητας που διοργανώνει το διακεκριμένο περιοδικό αρχιτεκτονικής και σχεδιασμού Dezeen, σε συνεργασία με τη βρετανική εταιρεία κατασκευής ηλεκτρικών οχημάτων Arrival.
Ο στόχος του Riemann ήταν να σχεδιάσει ένα όχημα που να ταιριάζει στις συνθήκες κυκλοφορίας υπερβολικά πυκνοκατοικημένων πόλεων με υψηλά κτήρια, όπως η Σεούλ της Νότιας Κορέας. Ο σχεδιαστής προέκυψε με την ιδέα ενός εξαιρετικά λεπτού οχήματος, το οποίο μπορεί να «παρκάρει» είτε σε κάθετες θέσεις στο δρόμο είτε ακόμα και στον πλευρικό τοίχο ενός μεγάλου κτηρίου, για να εξοικονομεί χώρο.
Οι φιλοδοξίες του δημιουργού του Snap Up δεν σταματούν, όμως, στις διαδρομές χαμηλής ταχύτητας στις πόλεις για τον μοναδικό επιβάτη του ιδιόρρυθμου αυτού οχήματος. Ο Riemann το σχεδίασε έτσι ώστε να μπορεί να συνδέεται με ένα τραίνο σε hyperloop ή με τα αεροσκάφη του μέλλοντος, ώστε να επιτυγχάνει ένα μακροσκελές ταξίδι χωρίς την ανάγκη εναλλαγής του επιβάτη του μεταξύ διαφορετικών μεταφορικών μέσων.
Πίσω στις πόλεις, ο ιμάντας μετάδοσης του Snap Up θα επιτρέπει την κίνησή του σε διαφορετικών ειδών επιφάνειες, όπως το γρασίδι. Με αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσε να εξαλειφθεί η ανάγκη ύπαρξης ασφάλτου στις πόλεις, και αυτή να αντικατασταθεί από επιφάνειες πρασίνου στις οποίες θα κινείται το αυτόνομο αυτό όχημα.
Την ίδια στιγμή, ο επιβάτης σε εξαιρετικά στενό εσωτερικό του Snap Up θα μπορεί να εργάζεται ή να χαλαρώνει, καθώς το όχημα θα είναι αυτονομίας επιπέδου 5.
Ο Lars Riemann είχε αναφέρει χαρακτηριστικά για τη δημιουργία του: «Καθώς ένα αυτοκίνητο περνά το 95% της ζωής του παρκαρισμένο, αυτό σημαίνει ότι καταλαμβάνει χώρο περίπου 12 τ.μ. Και το τεράστιο ρεύμα της αστικοποίησης θα συνεχίσει να διογκώνεται στο μέλλον, αφήνοντας όλο και λιγότερο χώρο διαθέσιμο. Το πρόβλημα είναι ήδη ορατό, ειδικά στην Ασία. Η Σεούλ είναι μία από τις πόλεις με το μεγαλύτερο αριθμό υψηλών κτηρίων, και δεν είναι ορατό κάποιο τέλος σε αυτό.
»Κατά μέσο όρο σε κάθε αυτοκίνητο κυκλοφορούν 1,5 άνθρωποι, που σημαίνει ότι οι 4 επιπλέον θέσεις που δεν χρησιμοποιούνται ξοδεύουν πολύτιμο δημόσιο χώρο. Υπάρχει ακόμα η μεγάλη ανάγκη στην κοινωνία για ατομική μετακίνηση, η οποία ενισχύθηκε και από την πανδημία.
»Κατά συνέπεια, το όχημα που σχεδίασα είναι μονοθέσιο. Αποτελείται από πολύ λίγα εξαρτήματα, και δεν απαιτεί συμβατικά εργοστάσια για την παραγωγή του. Τα δύο περιμετρικά πλαίσια παρέχουν τη βάση πάνω στην οποία στηρίζονται όλα τα άλλα εξαρτήματα, όπως σε μια συσκευή που μπαίνει στην πρίζα. Με την ανύψωση όλου του οχήματος, η δυνατότητα κάθετου παρκαρίσματος δημιουργεί μια ολοκαίνουρια εμπειρία - και αυτό μπορεί να είναι πολύ σημαντικό, ειδικά στο μέλλον», κατέληξε.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
