 |
|
|  Σάββατο 11/11
Πέθανε ο πρώην πρόεδρος τής Φινλανδίας Μάρτι Αχτισάαρι
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Ο πρώην πρόεδρος της Φινλανδίας και βραβευμένος με το Νόμπελ για την Ειρήνη, Μάρτι Αχτισάαρι κηδεύτηκε χθες στο Ελσίνκι δημοσία δαπάνη.
Μετά την εξόδιο ακολουθία, ετάφη κοντά στους προκατόχους του Ούρχο Κέκονεν και Μάουνο Κοϊβίστο.
Το έργο του Aχτισάαρι ως διεθνούς διαμεσολαβητή βρέθηκε στο επίκεντρο της τελετής, ενώ αποσπάσματα από τη Βίβλο διαβάστηκαν στα φινλανδικά και στα ντόντογκα, τα οποία ομιλούνται στη Ναμίμπια και την Αγκόλα.
Ο Αχτισάαρι πέθανε σε ηλικία 86 ετών στο Ελσίνκι. Γεννήθηκε το 1937 και διετέλεσε πρόεδρος της Φινλανδίας από το 1994 έως το 2000.
Πριν από τη προεδρική του θητεία, κατείχε διάφορες θέσεις στο Υπουργείο Εξωτερικών της Φινλανδίας και στα Ηνωμένα Έθνη.
Το 2008 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης για τις ειρηνευτικές του προσπάθειες.
Μία από τις τελευταίες σημαντικές πολιτικές αποστολές του ήταν ως ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ για το Κόσοβο.
Ο βασιλιάς της Σουηδίας Κάρλ Γκούσταφ ο 16ος και ο πρόεδρος της Ναμίμπια, Χάγκε Γκέινγκομπ και η Κοσοβάρα ομόλογος του Βιόσα Οσμάνι παρέστησαν στην κηδεία.
Ο πρόεδρος της Φινλανδίας, Σάουλι Νιινίστο χαρακτήρισε τον Αχτισάαρι μέγα Φινλανδό.
Ως πρόσφυγας από την Καρέλια, η οποία κατακτήθηκε από τη Σοβιετική Ένωση το 1940, ήταν σε θέση να συμπάσχει με την κατάσταση των ανθρώπων σε ζώνες συγκρούσεων και τους έθετε πάντα στο επίκεντρο των διαμεσολαβήσεών του στην Ινδονησία, τη Ναμίμπια, το Κόσοβο και άλλες περιοχές, είπε ο πρόεδρος της Φινλανδίας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
