 |
|
|  Tρίτη 12/12
ΦΩΣ ΣΕ ΤΡΑΓΩΔΙΑ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Πριν από πενήντα χρόνια, οκτώ Αμερικανοί ξεκίνησαν για την Αργεντινή για να ανέβουν στην Ακονκάγκουα, το ψηλότερο βουνό του Δυτικού Ημισφαιρίου. Όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα είχαν προγραμματίσει. Και αυτό διότι δύο από τους ορειβάτες πέθαναν και οι σοροί τους έμειναν στις παγωμένες βουνοκορφές.
Ωστόσο μισό αιώνα μετά μία κάμερα που ανήκει σε μία από τους νεκρούς ορειβάτες, την Τζάνετ Τζόνσον, αποκαλύφθηκε κάτω από έναν παγετώνα που άρχισε να υποχωρεί. Ο φακός της μηχανής ήταν σπασμένος αλλά μία ένδειξη στην κορυφή της μηχανής έδειξε ότι είχαν τραβηχτεί 24 φωτογραφίες. Το κάτω της μέρος ήταν στηριγμένο σε μία φθαρμένη δερμάτινη θήκη με χοντρό λουρί ενώ στη θήκη ήταν γραμμένο ένα αμερικανικό όνομα και μία διεύθυνση στο Κολοράντο.
Η κάμερα μεταφέρθηκε από αυτούς που την βρήκαν σε έναν καταυλισμό όπου ένας βετεράνος οδηγός ονόματι Κορβαλάν μόλις άκουσε ότι στο κάτω μέρος της κάμερας υπήρχε το όνομα Τζανετ Τζόνσον πετάχτηκε σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα.
Αμέσως θυμήθηκε την ιστορία της δασκάλας Τζανετ, του μηχανικού της NASA Τζον Κούπερ και της θανατηφόρου αποστολής του 1973: Μια γυναίκα από το Ντένβερ, ίσως η πιο εμπειρη ορειβάτης της ομάδας, εθεάθη για τελευταία φορά ζωντανή στον παγετώνα. Ένας άνδρας από το Τέξας, μέλος των πρόσφατων αποστολών Apollo στο φεγγάρι, βρισκόταν παγωμένος κοντά της. Ο τρόπος που πέθαναν δεν διευκρινίστηκε ποτέ. Υπήρχαν αντιφατικές δηλώσεις από τους επιζώντες. Ενας δικαστής ζήτησε έρευνα για ενδεχόμενο δόλο ή κάτι άλλο ύποπτο στις συνθήκες θανάτου τους.Χρειάστηκαν τρία χρόνια ερευνών για να βρεθούν και να ανασυρθούν τα πτώματα.
Η ανακάλυψή τους ξεσήκωσε ένα ακόμη μεγαλύτερο θρίλερ, αφήνοντας περισσότερες ερωτήσεις παρά απαντήσεις. Κάπως έτσι η Τζόνσον και ο Κούπερ έγιναν μέρος της λαογραφίας και των θρύλων του βουνού, δίχως κανείς να μπορεί να πει πώς πέθαναν, με τον καθένα να δημιουργεί το δικό του μύθο.
Και τώρα, σχεδόν πέντε δεκαετίες αργότερα, μια παλιά κάμερα είχε αναδυθεί από τον παγετώνα που υποχωρούσε και που ίσως δώσει απαντήσεις. Ο πάγος έκρυβε ακόμη ένα πακέτο από σκόρπια αντικείμενα όπως πουπουλένια γάντια, ένα κόκκινο σακάκι, ένα κουτί με χρησιμοποιημένη ταινία Kodak και ένα αποσυντεθειμένο αριστερό χέρι, που φορούσε ακόμα ένα λεπτό ασημί ρολόι.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
