 |
|
|  Γράφει ο Αντώνης Καρακούσης
---------------------------
Το τίμημα της προδοσίας
ΑΘΗΝΑ.-(Δευτέρα Ωρα 12.20μμ)
Ας μιλήσουμε καθαρά - χωρίς υπεκφυγές και φτιασιδώματα. Αλλωστε εδώ που φθάσαμε δεν έχουν νόημα οι καθωσπρεπισμοί και τα κεκαλυμμένα λόγια. Το προηγούμενο μοντέλο λειτουργίας της χώρας χρεοκόπησε και πλέον τείνει να καταρρεύσει. Χωρίς εξωτερική βοήθεια και στήριξη δεν στέκεται ούτε μέρα. Και αυτό το ξέρουν όλοι.
Επίσης είναι σαφές ότι δομές και σχέσεις που οικοδομήθηκαν στα 35 χρόνια της Μεταπολίτευσης δεν μπορούν να υπηρετηθούν πλέον. Οι πολιτικοί στην πλειονότητά τους εξετράπησαν του έργου τους. Επαψαν με τον καιρό να υπηρετούν τα συμφέροντα του λαού και της χώρας, απορροφήθηκαν από τα δικά τους, τα μικρά, τα εξουσιαστικά και έγιναν θύματα των πολιτικών φιλοδοξιών τους. Συνδέθηκαν έτσι με πολυποίκιλα συμφέροντα, εγχώρια και διεθνή, και άρχισαν να προσφέρουν εξυπηρετήσεις δεξιά και αριστερά προς ίδιον όφελος. Και αντικείμενο της συναλλαγής βεβαίως δεν μπορούσε να είναι τίποτε άλλο από το κρατικό χρήμα.
Οι επιχειρηματίες στην πλειονότητά τους επίσης προσαρμόστηκαν αναλόγως. Συνέδεσαν την ανάπτυξη και την πρόοδό τους στις σχέσεις με την πολιτική και το κράτος. Οι πολιτικοί δημιουργούσαν τις δουλειές και οι επιχειρηματίες έπαιρναν το μερίδιό τους δίνοντας και κάτι. Οπως όμως έλεγε και ο συγχωρεμένος ο Μποδοσάκης, «το θέμα δεν είναι η μίζα, είναι η δουλειά που θα εφεύρεις για να βγει η μίζα». Και είναι αλήθεια πως όλα τα προηγούμενα χρόνια εφευρέθηκαν πολλές άχρηστες δουλειές για να προκύψουν οι μίζες. Μόνο που οι δουλειές κόστιζαν πολλαπλάσια από τις μίζες. Κάπως έτσι συσσωρεύθηκαν τα πολλά χρέη. Με τη διαφορά ότι αυτά ήθελαν συνεχή χρηματοδότηση.
Σταδιακά μπήκαν στο παιχνίδι οι τράπεζες, οι σύμβουλοι, οι ξένοι οίκοι, γενικώς οι ενδιάμεσοι, με αποτέλεσμα όλο το οικονομικό σύστημα να δεσμευθεί από αυτό το απίστευτο πλαίσιο υπερδανεισμού και εξάρτησης. Μάλιστα, όταν η χώρα εντάχθηκε στο ευρώ και τα δανεικά έγιναν ακόμη ευκολότερα, το μοντέλο απορροφήθηκε πλήρως από ολόκληρη την κοινωνία. Οι τράπεζες έφθασαν να χρηματοδοτούν από μεγάλα έργα ως διακοπές στο Λονδίνο.
Με τα χρόνια το ελληνικό περιβάλλον ισορρόπησε σε μια απολύτως ενοχική βάση. Οι πολιτικοί έκλεβαν το κράτος, οι επιχειρηματίες έβγαζαν εύκολα λεφτά, τα στελέχη των τραπεζών έβρισκαν χρηματοδότηση, ανέβαζαν τις δουλειές απολαμβάνοντας τρελούς μισθούς, μπόνους και ο κόσμος έπαιρνε δάνεια και νόμιζε πως ζει ζωή χαρισάμενη.
Μέχρι που έσκασε η χρηματοπιστωτική κρίση. Από το 2008 τα δανεικά άρχισαν να δυσκολεύουν, για να κοπούν το 2009. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε το ελληνικό δράμα. Οι πολιτικοί βρέθηκαν στο καναβάτσο. Οι επιχειρηματίες την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια βγάζοντας τα λεφτά στο εξωτερικό, όπως προέκυψε και από τη λίστα Λαγκάρντ, και ο λαός έμεινε μόνος, προδομένος από την ηγεσία και τα αφεντικά του.
Τώρα πληρώνουμε την προηγούμενη ενοχική σχέση και το τίμημα της προδοσίας. Και δεν μένει παρά να βρούμε μια νέα ισορροπία, η οποία δεν μπορεί να εξασφαλισθεί χωρίς ποινή και τιμωρία. Και αν δεν φροντίσει η Πολιτεία να αποδώσει συντεταγμένα Δικαιοσύνη, θα την αποδώσει ο λαός ασύνταχτα και άναρχα.
(Πηγή tovima)
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
