 |
|
|  Πέμπτη 2/7
----------------------------------------
Ελλάδα/Δημοψήφισμα
----------------------------------------
"Υπέρ του ΟΧΙ της Αξιοπρέπειας” πάνω από 300 'Ελληνες πανεπιστημιακοί- Επιστολή αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό από 400 Ιταλούς ερευνητές
----------------------------------------
ΑΘΗΝΑ/ΡΩΜΗ.-
Παραπάνω από 300 πανεπιστημιακοί τάσσονται "Υπέρ του ΟΧΙ της Αξιοπρέπειας".
Στο κείμενο που υπογράφουν αναφέρουν ότι ως πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, αισθάνονται ότι οφείλουν να πάρουν θέση στο κρισιμότερο διακύβευμα που συναντά η χώρα μας από την εποχή της μεταπολίτευσης.
Συγκεκριμένα τονίζουν ότι στο δημοψήφισμα της Κυριακής 5 Ιουλίου θα ψηφίσουν ΟΧΙ:
«- Επειδή δεν αντέχουμε πλέον να βλέπουμε την ελληνική κοινωνία να καταρρέει υπό το βάρος μιας ανελέητης συνέχισης των πολιτικών λιτότητας, που αποδεδειγμένα οδηγούν την οικονομία ολοένα και βαθύτερα σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης από τον οποίο δεν πρόκειται να εξέλθει ποτέ.
- Επειδή πιστεύουμε ότι η αρνητική ψήφος στις προτάσεις των δανειστών αποτελεί ίσως την τελευταία ευκαιρία να ανακτήσει ο λαός μας τη θανάσιμα πληγωμένη του αξιοπρέπεια, αντιστεκόμενος σε ταπεινωτικές πιέσεις που απροκάλυπτα θέτουν σε αμφισβήτηση την ίδια την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας.
- Τέλος, θα ψηφίσουμε ΟΧΙ επειδή είμαστε υπέρ της Ευρώπης -της Ευρώπης του Διαφωτισμού και του ορθού λόγου, της συνεννόησης και της συνεργασίας, της Δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους, των αρχών της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης και της πνευματικής προκοπής».
Εξάλλου, χαιρετισμό και μήνυμα αλληλεγγύης σε όλον τον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα στις συναδέλφους και στους συναδέλφους τους στον τομέα της εκπαίδευσης, των πανεπιστημίων και της έρευνας, απηύθυναν με επιστολής τους 400 Ιταλοί ερευνητές, σημειώνοντας ότι «η Ελλάδα ήταν το αληθινό λίκνο της δυτικής σκέψης, το σταυροδρόμι των εμπειριών που δημιούργησαν για πρώτη φορά το πνεύμα της αγάπης για τη γνώση, σε κάθε τομέα της».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
